King Kong

Een diepontroerend verhaal, "ondanks" al de CGI
Wie zat te wachten op een remake van King Kong, de obscure filmklassieker van 1933, zeker na het debacle van 1976? 
Ik in ieder geval niet. 
Het was dan ook niet meteen met het grootste enthousiasme – om het erg eufemistisch uit te drukken – dat ik het nieuws over Peter Jackson’s nieuwe project onthaalde. 
Maar dan kwam die eerste trailer en langzaam maar zeker werd mijn interesse gewekt. Hmmm, het zag er allemaal best wel interessant uit. En uiteindelijk is het toch PJ, de man die ook het “onfilmbare” Lord of the Rings in erg goede banen heeft kunnen leiden. 
Toen dan ook nog eens de eerste kritieken erg positief klonken, besloot ik de gok te wagen en 3 uur van mijn (sinds ik werk erg kostbare) tijd aan een grote aap op te offeren (gelukkig op een net iets minder theatrale manier dan Ann’s opoffering) . 
En ik heb het me geen moment beklaagd! 
 
De film kan afschrikken om verschillende redenen: (1) wat is er godsnaam interessant of angstaanjagend aan de Aragog-versie van een gorilla (hmmm, misschien toch best een ander voorbeeld kiezen …) , aan de Hagrid-versie van een gorilla, (2) wat met die “romance” tussen knappe Ann Darrow en harige-en-net-iets-minder-knappe Kong? (is het niet een beetje – euh – pervers?) en (3) drie uur! Hoe hou je dat ooit vol?! 
 
Oké, nu moet ik die allemaal ontkrachten… 
 
Ik heb ook nooit echt begrepen wat er zo griezelig is aan een flink uit de klauwen gewassen aap, vooral niet als die dan nog wordt vertolkt door een flink uit de klauwen gewassen pop of – sidder en beef – een man in een apenpak (letterlijk dan) . 
PJ heeft echter voorgoed komaf gemaakt met het ietwat softe imago van Koning Kong en dit dankzij de wondere trukendoos van de CGI (Computer Graphics) . Weta, dat ook al zorgde voor de fantastische special effects in The Lord of the Rings, heeft weer alle registers opengetrokken. Kong leeft. Het is een dier van vlees en bloed geworden. Maar hier hebben we eigenlijk ook Andy ‘Gollum’ Serkis voor te danken. De goede man is weer bereid gevonden zich in zo’n onnozel motion-capture-pakje te hullen (PJ heeft hem beloond met de rol van ‘Lumpy the Cook’) . KK 
De film valt of staat volledig bij het titelpersonage. Als dat niet overtuigt, als je niet gelooft in de emoties en drijfveren van de gorilla, dan wordt het hele verhaal gereduceerd tot een mooi uitziend (dat New York van de ’30! die dino’s!) maar leeg spektakel. En dan duurt drie uur vreselijk lang. 
Gelukkig is dat dus niet gebeurd en overtuigt Kong. Zoals het een echte filmster betaamt, “speelt” hij zelfs al de andere acteurs naar huis, wat zeker niet wil zeggen dat die niet goed zijn. 
Naomi Watts zet een zeer overtuigende Ann Darrow neer. Ze is meer dan een doodsbange “scream queen”; ze is een “survivor” en dat niet alleen op Skull Island. Ook wanner ze in het begin van de film zonder werk valt in een New York geteisterd door de economische depressie, weet ze haar plan te trekken. 
Jack Black is goed gecast als de opportunistische Carl Denham. Oh, je hebt een vreselijke hekel aan het personage, maar op de een of andere manier begrijp je zijn waanzin. Je ziet ze fonkelen achter die donkere ogen, klaar om te exploderen. 
Ook Adrien Brody’s Jack Driscoll is best overtuigend als de ietwat verlegen schrijver die dan uiteindelijk via zijn eigen toneelstuk, dat hij nota bene voor Ann had geschreven, beseft wat voor een oen hij is. 
Het is mooi te zien hoe Kong hem onmiddellijk als zijn grote vijand herkent en beschouwt. Beiden dingen naar Ann’s gevoelens – en dit brengt ons op afhaakreden (2) – maar gelukkig niet op hetzelfde soort gevoelens. Wat Ann voor Kong voelt, is iets heel anders dan wat ze voor Jack voelt (gelukkig maar!) . Het is deze zeer mooi in beeld gebrachte relatie tussen vrouw en gorilla, die stille momenten van wederzijdse (h) erkenning en respect, die deze film voor mij persoonlijk zo de moeite maken. Niet de brullende dino’s of de knappe speciale effecten maar deze wondermooie verstandhouding tussen Ann en Kong is het hart van het verhaal. Het zijn de scènes op het ijs, op de top van de rots en bovenop de Empire State Building (voor de vliegtuigjes komen) die je het langst bijblijven, die zo ontroeren (ook dankzij James Newton Howard’s heel mooie muziek) dat je niet moet verschieten als je ineens traantjes moet wegpinken. 
KK 
 
Over reden (3) kan ik vrij kort zijn: de film duurt lang, niets aan te doen (PJ lijkt het nu eenmaal erg moeilijk te vinden om te knippen) . Of het ook effectief zo aanvoelt, is iets anders. Soms wel, soms niet. 
De lange tijdsduur staat toe de personages en hun onderlinge relaties mooi en rustig te tekenen, en zo krijgt het verhaal ongetwijfeld meer diepgang. 
Soms krijg je echter het gevoel dat sommige scènes echt wel korter konden (en dat is dan ook ongeveer het enige puntje van kritiek dat ik echt op de film heb) . Zo zien al die dino’s er echt zeer knap uit, al hun stormlopen en gevechten zijn boeiend in beeld gebracht (en we weten nu ook hoe de dino’s zijn uitgestorven: er is eentje uitgegleden en de rest is er over gestruikeld) , maar het is misschien allemaal net iets te veel van het goede. Het ene verbazingwekkend effect na het andere hoopt zich op, waardoor alles ironisch genoeg aan waarde verliest. Zo is het gevecht van Kong met de 3 T-Rexen ongelofelijk knap gefilmd, maar het is gewoon te veel. 
Ik besef dat het hier gaat om een luxeprobleem; het is alsof je op Oudejaarsavond eerst kreeft en kaviaar en dan nog een bord truffels (echte, geen van chocolade) voorgeschoteld krijgt. De overdaad doet je de luxe vergeten… 
Laat dit je er zeker niet van weerhouden de film niet te gaan zien. Al de actie stuwt het verhaal verder, en voor je het beseft, kom je een drietal uur later de zaal uit, helemaal onder de indruk van een, ondanks alle CGI, diepontroerend verhaal.

Jackson eert de klassieker van 1933
Overdonderende spectaculaire avonturenfilm waarbij verhaal, sfeer en de klassieke scènes grotendeels zijn behouden. Jack Black speelt zijn rol overtuigend en Adrien Brody is een karakteracteur. Naomi Watts is de perfecte actrice voor haar rol als de beauty en Kong is overweldigend. De terugreis met Kong naar New York en het emotievolle einde van Kong (het kloppend hart dat minder en minder tikt na de val) zijn weggelaten. Misschien wel jammer, maar de scènes met de dino's en insecten zijn adembenemend. Leve Kong in alle tijden!

Top!
Super film, mooi gefilmd, mooi geacteerd, mooie muziek. Kortom super film!