Philippe Claudel bouwt zijn drama zeer voorzichtig en economisch op en geeft slechts informatie wanneer dat echt nodig is. En dan nog lijkt hij informatie achter te houden.
De start zou die van een aflevering van de televisieserie ‘Alfred Hitchcock presents’ kunnen zijn: een man krijgt dagelijks bloemen, maar hij weet niet van wie. Op het moment dat hij dan toch iemand, een Algerijnse schone, begint te verdenken, zitten we helemaal op ‘Vertigo’-terrein met Daniel Auteuil als Franse Jimmy Stewart en Leila Bekhti als Franse Kim Novak
. Maar in een latere fase komen we dan dichter bij Claude Chabrol en zijn vernietigende visie op oudere bourgeoiskoppels die een leugenachtig leven leiden en geen kant meer op kunnen. Wat de toon betreft zit Claudel dan weer eerder in de buurt van Michael Hanneke.
Het begin roept trouwens (al dan niet bewust, én door de aanwezigheid van acteur Auteuil) herrineringen op aan Hannekes ‘Caché’. In ieder geval bewijst Claudel na zijn uitstekende ‘Il y a longtemps que je t’aime’ dat hij één van de beste Franse vertellers is, en die zijn eerder zeldzaam geworden.