Klein vraagje: hoe gedraagt een mens zich als zijn/haar beste vriendin net zelfmoord gepleegd heeft? Nota bene terwijl ze je net voordien nog verzekerd heeft dat alles in orde is? Ik heb het gelukkig nog nooit moeten meemaken, maar ik denk dat ik er alvast een paar weken niet goed van zou zijn.
Daar hebben de personages in Ouija totaal geen last van. De vriendin ligt amper in haar kist of de anderen lopen alweer rond alsof er niets aan de hand is. En dat gaat zo de hele film door, ook wanneer er nog meer doden vallen en er bovennatuurlijke verschijningen aan te pas komen.
Om maar te zeggen dat Ouija niets te maken heeft met het echte leven, en dat maakt natuurlijk al het verschil. Goeie horror slaagt erin om je te doen geloven in de vreemde toestanden die zich in het verhaal afspelen, ook al bestaan die niet echt. En om je te doen geloven in die vreemde toestanden heb je in de eerste plaats geloofwaardige karakters nodig.
Nu moeten we het stellen met flinterdunne figuurtjes, zielige spoken en één enkele verhaalwending die de naam waardig is. Dat beseft regisseur Stiles White blijkbaar ook, want hij probeert de leegte goed te maken met gemakkelijke schrikeffecten. Tevergeefs.