En nog een liedje. Als je jezelf op die reflex betrapt terwijl je naar een film kijkt, zit er iets niet helemaal juist. Ik ben de eerste om toe te geven dat het zeker ook aan mezelf ligt.
Ik ben nu eenmaal niet de doelgroep van dit sprookje, dat overigens zeer weinig te maken heeft met het verhaal van Hans Christian Andersen. Frozen richt zich tot meisjes van 6, die in de wolken zijn als ze een prinses in een roze jurk door een groot kasteel zien dansen.
De bewonderende blik die de nieuwe Disney-film gegarandeerd in hun ogen tovert, zal er ook voor zorgen dat ze zich niet storen aan de opeenvolging van songs. Ook al leggen die telkens weer de actie lam, hebben ze nauwelijks vlees aan de botten en worden ze gezongen door stemmetjes zonder veel persoonlijkheid.
Maar dat is allemaal dus niet belangrijk. Wat telt, is de zwier van het verhaal en de pure schoonheid van de beelden. En wat dat laatste betreft, steekt Disney nog altijd ver boven de concurrentie uit.
Achteraf bekeken zet Frozen zijn kijker trouwens ook inhoudelijk op het verkeerde been. Het prinsesje mag aanvankelijk dan wel smachten naar haar nobele prins, finaal draait het anders uit dan je had gedacht.
