Hoe lang zou regisseur Sean Anders — geruggensteund door een hele batterij broodschrijvers — aan het scenario van Horrible Bosses 2 gesleuteld hebben? Een maand? Zes weken? Was het scenario überhaupt al klaar toen hij met zijn acteurs op de set verscheen?
In elk geval geeft het vervolg op de succesvolle komedie van drie jaar geleden voortdurend de indruk dat iedereen zijn grapjes en dialogen ter plekke uit zijn duim zuigt. En niemand is uitzonderlijk geïnspireerd.
Dus komt Horrible Bosses 2 er vooral op neer dat we nog eens hetzelfde liedje te horen krijgen als de vorige keer, maar dan gezongen met een pak minder overtuiging. Dat het deze keer om ontvoering in plaats van moordpoging gaat, maakt het verschil niet. Dat ze deze keer moeten afrekenen met twee vijanden in plaats van drie maakt ook al weinig uit. Het zegt genoeg dat de schaarse hoogtepunten in dit vervolg allemaal toebehoren aan personages die de vorige keer ook al van de partij waren, om Kevin Spacey en Jennifer Aniston niet bij naam te noemen. De anderen proberen de schijn hoog te houden maar weten duidelijk heel goed dat ze in een drol hebben gestapt.
