Als je familienaam King is en je hebt de ambitie om horrorverhalen of fantastiek te schrijven, dan weet je dat je onvermijdelijk met de enige echte King zal vergeleken worden. Zeker als de King in kwestie — Stephen dus — ook nog eens je vader is.
Dus koos Joseph Hillstrom King ervoor om zijn romans (en comics) te publiceren onder de naam Joe Hill. Met succes, want hij is intussen verschillende keren bekroond.
Zijn tweede roman, Horns, is een van die bejubelde werken, en je snapt wel waarom. Het verhaal is behoorlijk origineel, het mengt allerlei genres door elkaar en er zit een laagje maatschappelijke kritiek onder over de schijnheiligheid van mensen. Het hoofdpersonage is dan ook een kerel die de gave ontwikkelt om mensen hun diepste driften en wensen te ontlokken.
Het grote verschil tussen het boek Horns en de film Horns zit hem echter in de uitvoering. Waar Hill op papier verschillende akkoorden speelt en tot een aantrekkelijke melodie komt, klinkt de interpretatie van de Franse griezelcineast Alexandre Aja (zie onder meer Haute tension en Piranha 3D) vooral chaotisch en vals. Bij momenten lijkt er zich een aangename en geestige partij te ontwikkelen, maar lang duren die harmonieuze stukken nooit.