Je als schrijver één locatie en een beperkt aantal personages opleggen is een fantastische oefening. Maar om van zoiets ook nog een goeie film te maken, vraagt een klein mirakel. Locke is zo’n mirakel.
Gedurende 84 minuten zien we enkel Tom Hardy in zijn rijdende auto per autotelefoon conversaties voeren. Meer is er niet. Maar het drama werkt. Brit Steven Knight schreef immer een heel eenvoudig maar aangrijpend verhaal van een man die absoluut niet wil zijn zoals zijn vader. Die houding tegenover zijn vader zorgt er wel voor dat hij niet alleen zijn job, maar ook zijn relatie met zijn familie en zijn zekerheden in het leven in gevaar brengt. Dat Locke voor zo’n bescheiden verhaal ook nog een enorme indruk nalaat heeft echter vooral te maken met de hoofdacteur, Tom Hardy. Vooral sinds zijn optreden in Bronson weten de filmkenners wat voor vlees ze met Hardy in de kuip hebben. Dit is immers de Britse Marlon Brando van zijn generatie, een kameleon met een enorm charisma die echt alles kan spelen. Locke bewijst dat hij enkel en alleen met zijn close-up de toeschouwer anderhalf uur kan entertainen.
Dat is een fenomenale prestatie die je bijna doet vergeten dat Locke een productioneel piepklein filmpje is.
