Eigenlijk is het een half mirakel dat we in de zes jaar sinds de kaskraker Mamma Mia! niet overstelpt werden door afkooksels en doorslagjes. De formule is nochtans simpel: je verzint een verhaaltje dat iedereen kan voorspellen en je propt het vol songs die iedereen al kent. Buiten Rock of Ages bleven we opvallend gespaard van gelijkaardige producties. Tot nu.
Walking on Sunshine doet trouwens geen moeite om te verbergen waar hij de mosterd vandaan heeft gehaald. Opnieuw gaat het om een zonnige vakantiebestemming en opnieuw gaat het om een trouwfeest. Het verschil is dat alles zich afspeelt in Italië in plaats van Griekenland en dat we geen ABBA-songs te horen krijgen maar eighties-klassiekers.
Op zich ben ik echt niet moeilijk als het op romantiek aankomt. Hell, ik was compleet ondersteboven van The Notebook. Maar ik wil wel een minimum aan waarachtigheid in mijn liefdeshistories. Walking on Sunshine blinkt ondanks zijn snoepkleurige inkleding uit in grauwe middelmaat, alsof hij ervan uitgaat dat de meezingdeuntjes van weleer wel zullen volstaan. Los van het feit dat het merendeel van die hits muzikaal niet mijn ding zijn, worden ze echter ook nog eens gekweeld door glad getunede stemmen zonder enige persoonlijkheid.