De Sovjet-Unie omschrijven als een paradijs is jezelf voor de gek houden. Daar twijfelt haast niemand nog aan. En toch was dat de visie die alle Sovjet-burgers moesten volgen. Het communisme was immers het ideale systeem, en wie daaraan twijfelde, moest wel staatsgevaarlijk zijn.
Het gevolg was een alomheersende paranoia, want achter elke buurman of collega kon een informant van de regering schuilen.
Maar de waanzin ging nog verder, want aangezien het systeem geen gebreken had, kon misdaad ook niet bestaan. Laat staan iets als een seriemoordenaar. De Sovjet-Unie was dan ook het perfecte paradijs voor psychopaten, want die konden ongestoord hun gang gaan. De politie nam toch niet de moeite om misdaden met elkaar te verbinden.
Child 44 wil die rijke voedingsbodem gebruiken voor een meeslepend en spannend drama, en het staat buiten kijf dat de achtergrond tot de verbeelding spreekt. Maar ondanks die historische authenticiteit komt hij toch veel artificiëler over dan je zou denken. Het probleem is vooral dat de film zoveel drama op elkaar stapelt dat hij geen enkele invalshoek naar behoren uitwerkt.
