Na de uitstekende milieu-analyse Un Homme qu’on aimait trop gebaseerd op de zaak Le Roux houdt de Franse regisseur André Téchiné het in zijn volgende film ietwat eenvoudiger. Het is een relatiedrama dat in twee delen uit mekaar valt.
In het eerste deel volgen we twee oudere tieners die samen in de klas zitten, maar elkaar niet kunnen luchten. We denk onmiddellijk aan racisme. Want de ene, Damien, is een Franse blanke jongen en de andere, Tom, een geadopteerde Maghrebijn. Wanneer de moeder van Tom naar het ziekenhuis moet, stelt haar dokter, die ook de moeder van Damien is, voor dat Tom een tijdje bij haar en Damien komt logeren. Op dat moment belooft Quand on a 17 ans zeer interessant te worden. Want hoe zullen deze twee weerbarstige tieners vrede vinden? Maar helaas, na een tijdje begint Téchiné zijn tweede, veel minder interessant verhaal. We ontdekken immers dat er geen racisme in het spel is. De film wordt dan een liefdesdrama dat zich focust op de ontluikende gevoelens van adolescenten. Nieuw is dat zeker niet in de Franse filmerij en de sociaal-realistische benadering maakt alles nog wat banaler.
Het meest problematische is dat het tweede deel thematisch niet matcht met het eerste deel. Je vraagt je echt af wat Téchiné en zijn co-scenariste Céline Sciamma nu hebben willen vertellen?
