Alamar - Bespreking Cinema

Is 'Alamar' fictie? Gaat het om een documentaire? Maakt het überhaupt iets uit? De emoties en ideeën die de jonge Mexicaanse regisseur Pedro Gonzàlez Rubio op het scherm tekent, zijn zo fijn en meeslepend dat het geen moer uitmaakt of er iets vooraf op papier stond. Van bij het begin, wanneer we aan de hand van ruwe zwart/wit-beelden, kleurenfoto's en home video kennis maken met de drie hoofdpersonages, is het alsof je ze al jaren kent. Ze stralen zoveel eerlijkheid en waarachtigheid uit dat je ze meteen vertrouwt. 'Alamar' is een simpel verhaal maar absoluut niet simplistisch. 'Ik zou zo niet kunnen leven,' zegt Roberta, de Italiaanse moeder van de vijfjarige Natan. 'Je moet van de zee houden om hier te wonen,' stelt de vader van Natans Mexicaanse pa Jorge even later. Als hij voor het eerst met de boot koers zet naar de afgelegen atol waar Jorge met zijn vader een eenvoudig vissersbestaan leidt, is Natan kotsmisselijk van de zeeziekte en misschien ook de angst voor het onbekende. Die smelt echter al snel weg wanneer hij ziet hoe het geluk er voor het rapen valt. Ik weet niet of ik zelf even gretig van Jorges leven zou kunnen genieten. Maar 'Alamar' geeft je op zijn minst de kans om er luidop van te dromen. (RN)