Het leven van Michaël Stone lijkt op dat van het hotel waarin hij verblijft voor een conferentie : een uniforme plaats, zonder warmte noch smaak. De depressie is nabij in deze ontgoochelende wereld, zonder ziel, gevuld met gelijkaardige wezens, met dezelfde stem en hetzelfde gelaat.
Maar achter een deur merkt hij plots een andere stem. En als dit nu eens de stem van de liefde was ? Met Anomalisa vinden we Charlie Kaufman terug in een poëtisch/depressieve wereld, dezelfde originaliteit bevattend als in Being John Malkovich en Eternal Sunshine of the Spotless Mind. En visueel is dit universum verbluffend ! De stop motion personages zorgen voor een bevreemdende sfeer, vooral tijdens de lange en verontrustende seksscène. Op visueel gebied kunnen we alvast spreken van een succes – de uitdrukkingen van de personages tijdens hun existentiële bedenkingen zijn absoluut indrukwekkend, de inhoud daarentegen is opmerkelijk braaf en voorspelbaar.
Een jammerlijke teleurstelling, vooral omdat de film op een zeker ogenblik ontspoort naar « iets anders », een introspectieve waanzin die enkel en alleen toebehoort aan de getormenteerde ziel van Kaufman, en dat deze ontsporing daarbovenop voortreffelijk is.
Anomalisa : Verliefde marionetten