Elk verhaal heeft twee kanten. Niemand is helemaal goed of slecht. Het leven bestaat niet uit zwart of wit maar uit tinten grijs. Het is allemaal goed en wel om zulke principes te verkondigen, maar we vinden het toch gemakkelijker om in handige categorieën en stereotiepen te denken.
Neem bijvoorbeeld Amy Winehouse. Het staat buiten kijf dat de Londense soulzangeres rond 2006 na het wereldwijde succes van Back to Black in een neerwaartse spiraal belandde en daar nooit meer uit geraakte. De aandacht viel haar zwaar en de media vrat haar heelhuids op.De documentaire Amy herinnert ons er niet alleen aan dat Winehouse in de eerste plaats een immens muzikaal talent had. Op basis van allerlei home videobeelden — te beginnen met een verjaardagsfeestje toen ze amper 14 was — komt ze bovendien naar voren als een pienter en sensitief meisje met een puntige zin voor humor. Regisseur Asif Kapadia mijdt de pijnlijke episodes en donkere pagina’s zeker niet. Hij merkt trouwens terecht op dat Winehouse zelf ook voortdurend haar ziel blootlegde in haar songs.
Amy wijst niemand echt met de vinger, al komt haar vader er niet altijd fraai uit. Maar dat geldt evengoed voor iedereen die haar ooit botweg uitgelachen heeft. Zoals u en ik.
Actueel
