Cloclo - Bespreking Cinema

Niemand zal het me kwalijk nemen als ik zeg dat de jaren '70 (net als de jaren '80 overigens) niet bepaald uitblonken door hun smaakvolle stijl. Iemand als Claude François, een artiest die graag de vinger aan de pols van het publiek hield, commerce hoog in het vaandel droeg en niet bang was voor kitsch, paste dan ook perfect in het decennium. De Franse chansonnier is mij altijd bijgebleven als een afgelikte discomachine, al was dat maar de laatste van zijn vele verschijningen. Hoe creatief en gedreven de man was, heb ik nooit geweten en daarom alleen al is 'Cloclo' een openbaring. Het is echter niet omdat François de muzikale smaak van de massa in de vingers had en een goeie deun herkende als hij hem hoorde, dat hij ook een aangename persoon was om mee rond te hangen. Hij bleef zijn hele leven door hengelen naar de liefde van het publiek om het gebrek aan erkenning van zijn vader goed te maken, om nog te zwijgen over zijn jaloerse en kolerieke aard en zijn extreme zucht naar controle. Dat 'Cloclo' ook die kanten van de zanger/zakenman uitgebreid illustreert, is misschien nog de grootste verrassing. Veel meer dan de vertolking van Jérémie Renier, van wie we tenslotte al sinds 'La promesse' van de gebroeders Dardenne weten wat hij in zijn mars heeft. (RN)