Het verhaal van Lomax is best aangrijpend, maar erg moeilijk te verfilmen. Je mag er immers geen melodrama of stervehikel van maken. En de toon moet perfect zijn.
Uiteraard hangt veel af van de casting. De versie van Australiër Jonathan Teplitzky heeft zowel plus- als minpunten en zal dus zeker niet scoren als de meest memorabele verfilming van het boek. Maar als de film werkt, dan eist hij wel je aandacht op. In de eerste helft wordt het hoofdpersonage bekeken vanuit het standpunt van zijn vrouw, die dus functioneert als katalysator. Maar Nicole Kidman, wiens immobiel gezicht al op zich een probleem is, legt veel te veel psychologisch gewicht op een karakter dat eigenlijk heel bescheiden en bijna onzichtbaar moet zijn.
En dan heb je Teplitzky die via de montage de trauma’s van Lomax aan ons duidelijk probeert te maken en niet vies is van opvallende melodramatische ingrepen. Nochtans had de film een enorme troef aan boord: Colin Firth die zijn vertolking zo beheerst brengt dat op bepaalde momenten de film echt tot leven komt.
Eigenlijk had Firth een regisseur zoals Steve McQueen nodig; iemand die slim genoeg is om briljante acteurs zelf al het werk te laten doen.
