Ik geef toe dat ik het ergste verwachtte van Paddington: zo’n slijmerige, onnozele, flauwe, domme en hapklare film die uitsluitend bedoeld is voor de jongste kinderen, die het creatief deel van het kinderbrein lamlegt en die de begeleidende ouders na vijf minuten laat exploderen van ergernis en verveling.
Welnu, zo is Paddington zeker niet. De film is zeker wel bedoeld voor zeer jonge kinderen en er wordt weinig inbreng van hen gevraagd, maar producer David Heyman – ook verantwoordelijk voor de Harry Potter-serie – heeft enkele verhaaltjes uit de Paddington-collectie getransformeerd tot een brede en bij momenten schattige komedie. De digitale beer is best geslaagd en je gelooft ook dat hij leven in zich heeft, de mensencast (met Hugh Bonneville als risico-inschattende vader, Julie Walters als wilde meid en Nicole Kidman als Bond-achtige bad girl) doet het voortreffelijk en het formulescript blijft Brits en op enkele scènes na weg van de kleffe Hollywood-aanpak. De kids zullen zich niet vervelen en de ouders ook niet. Wat niet wil zeggen dat Paddington de meest originele commerciële familiekomedie is.
De scenaristen sprokkelden de grappen uit een hele reeks oudere komedies (onder meer Dirty Rotten Scoundrels), eerder dan er zelf een paar te bedenken. Je kan niet alles willen.
