Terwijl Cannes op volle toeren aan het draaien is (u kan de actualiteit over de Croisette verder volgen op Cinenews), zullen wij, de eenvoudige toeschouwer die geen toegang heeft tot het festival, ons moeten tevreden stellen met de releases van de week. En dat komt goed uit, want deze woensdag staat er heel wat op het programma.
We beginnen met de langverwachte X-Men: Days of Future Past. De nieuwe film van Bryan Singer verenigt de mutanten uit het verleden en de toekomt in een bijzonder ambitieus verhaal over tijdreizen. Jammer dat Singer soms scenaristische diepgang, de psychologie van de personages en ietwat doorgedreven sentimentalisme verwart. X-Men: Days of Future Past blijft het midden houden tussen gespierd en slap!
Wat rustiger is Grace of Monaco, over het leven van de sublieme Grace Kelly. Deze controversiële biopic, uitgejouwd tijdens de vertoning op het Festival van Cannes, speelt zich af in 1956. Grace Kelly is op dat ogenblik een gigantische filmster met een beloftevolle carrière in het vooruitzicht. Zes jaar later, wanneer haar huwelijk in moeilijkheden verkeert, stelt Alfred Hitchcock haar voor om terug te keren naar Hollywood, om Marnie te vertolken in zijn volgende film. Maar dat is ook net op het ogenblik dat Frankrijk Monaco dreigt te annexeren, dat kleine landje waar ze nu prinses van is. Grace wordt verscheurd. Ze zal moeten kiezen tussen haar artiestieke passie die nog steeds volop levend is of definief kiezen voor de titel van Hare koninklijke Hoogheid Prinses Grace van Monaco.
Olivier Dahan, die voordien heel wat media aandacht had genoten met zijn irritante Piaf-biografie La môme / La vie en rose, blijft steken bij een veredelde tv-film die begint als een ongeïnspireerd tweederangssprookje en eindigt als een amusante fait divers.
Uiteindelijk een heel ander genre met Deux Jours, une nuit van de broers Dardenne. Marion Cotillard vertolkt er Sandra, die, geholpen door haar echtgenoot, amper een weekend de tijd heeft om haar collega’s ervan te overtuigen afstand te doen van hun premie zodat zij haar werk kan behouden.
We hadden misschien een tear jerker verwacht maar niets is minder waar, de Dardennes schilderen op geen enkel moment een eenvoudig zwartwitportret. Alles blijft genuanceerd en dus ook zeer geloofwaardig. Een derde Gouden Palm in het vooruitzicht voor de regisseurs?
Zo, het zit er al op voor deze week! Maar niet getreurd, afspraak volgende week voor een nieuwe Cinereview!
