Eerst was er een kortfilm en nu een lange versie, maar bovenal was er eerst het leven. Destin Cretton, de regisseur van Short Term 12, heeft het idee voor de film niet uit de lucht geplukt.
Net zoals zijn hoofdfiguren werkte hij een tijdje als verzorger in een pleeghuis voor jongeren met een problematische gezinssituatie en de taferelen die hij daar zag, inspireerden hem om dit verhaal te vertellen.
En nee, dit is hoegenaamd niet de kingsize portie kommer en kwel die je met zo’n achtergrond zou verwachten. Misbruik, depressie, verslaving, zelfmoord, agressie, ongewenste zwangerschap, al die onderwerpen maken wel deel uit van het laken dat Cretton weeft, maar ze trekken de film niet naar de dieperik. Integendeel, het gevoel dat finaal overheerst, is samenhorigheid en zelfs plezier. C
Retton voegt er vaak genoeg een komische noot aan toe om de val van het melodrama te vermijden. De film begint niet toevallig met een uitgesponnen anekdote over een verzorger die achter een weggelopen tiener aan moest, een slecht bevallen maaltijd voelde opspelen en het aan het eind van de rit in de broek deed.
