Het zal je maar overkomen. Het ene moment ben je een vrije man die het respect van zijn medemens en de liefde van zijn gezin geniet, het volgende word je behandeld als een staal zonder waarde, overgeleverd aan de willekeur van iemand die je ziet als zijn bezit.
De Britse regisseur Steve McQueen had overschot van gelijk toen hij besliste dat zijn film over de Amerikaanse slavernij het verhaal moest worden van iemand die ook een normaal leven had gekend. Op die manier wordt niet alleen de gruwel van mensenhandel nog duidelijker, 12 Years a Slave groeit zo ook uit tot een film die over veel meer gaat dan enkel racisme.
Het gevecht van hoofdfiguur Solomon Northup om in die onmenselijke omstandigheden zijn waardigheid te behouden (en nooit echt een slaaf te worden) is minstens even indrukwekkend als het hondsbrutale psychologische en fysieke geweld.
En 12 Years a Slave is geen cinema voor doetjes. Net als in Hunger en Shame hanteert McQueen zijn camera tegelijk als penseel en als scalpel. Hij wendt zijn blik niet af van de wreedheid maar hij vervalt ook nooit in sensatiezucht.