Je kunt regisseur Francis Lawrence en de andere mensen achter The Hunger Games: Catching Fire weinig verwijten.
Zij hadden de verdomde commerciële plicht om dicht genoeg bij de roman van Suzanne Collins te blijven, want anders hadden de vele fans van de boekenreeks hen gelyncht, gevierendeeld, ontbeend, op de Judaswieg gezet of beklad met pek en veren op een rail uit de stad gedragen, afhankelijk van hun goeie luim.
Lawrence brengt het er ook prima vanaf, stevig ondersteund door een script van de fijne breinen achter onder meer The Full Monty, Slumdog Millionaire en Little Miss Sunshine. Bovendien kunnen ze opnieuw rekenen op de ongeëvenaarde talenten van Jennifer Lawrence, die ondanks haar raketlancering naar de top niets van haar verfrissende charme verloren is.
Zij is ook deze keer weer een verademing in de rol van Katniss Everdeen, tegelijk vertederend echt en overtuigend heldhaftig.
Als Catching Fire ergens mee worstelt, dan is het met de herinnering aan de eerste film, die ongeveer hetzelfde stramien volgde en dezelfde kleurrijke figuren en decors opvoerde. En omdat er voor volgend jaar (en het jaar daarna) nog een derde episode in twee delen op stapel staat, stopt Catching Fire net wanneer het interessant begint te worden.
