“Zet eens iets op!” roept één van je vrienden vanop het ijzeren trapje van het zwembad. Verschillende hoofden draaien zich naar jou. Na één blik op de “ga verder” pagina van je Spotify zweet je niet alleen meer van de hitte. Je voelt dat de muziek van Slaughter to Prevail en Gestapo Knallmuzik niet in de smaak gaat vallen zo vlak voor een gezellige barbecue.
Maar dan besef je dat er genoeg films zijn uitgekomen met muziek van topcomponisten en -artiesten. Je moet nu alleen nog het juiste album opzetten.
Je neemt een gezonde slok van je virgin mojito en steekt nog een stukje gegrilde halloumi in je mond. Terwijl de kaas langs je tanden piept, verbindt je gsm met de bluetoothspeaker:
bliep bliep
… en gaan!
Voor een poolparty met vrienden, is de soundtrack van ‘F1’ uitermate geschikt. Deze internationale sensatiefilm met Brad Pitt in de hoofdrol sleurt ons mee in de wereld van oerend harde auto’s. Daarom moet de muziek dus ook hard gaan. Droegen bij aan de soundtrack: Doja Cat, Tate McRae, Ed Sheeran, Raye, Chris Stapleton, Tiësto en Obongjayar.
Hans “Epische” Zimmer pakt tegelijkertijd uit met voortdenderende dancebeats. Hij verzorgde de instrumentale score van F1 en grijpt terug naar elektronische geluiden die hij ook gebruikte voor zijn muziek bij de sciencefictionfilm ‘Chappie’ (2015).
Zoals gewoonlijk schuwt hij de grandeur niet. Alleen zorgt hij er deze keer voor dat de muziek niet al te hard de aandacht trekt. Perfect om te dobberen op een luchtmatras, maar even goed om achter de barbecue te staan met een zwaar bier in de ene hand en een knijptang in de andere.
Old Man River, Mississippi
Nog zwoeler wordt het deze zomer met de score van de horrorfilm ‘Sinners’. Bluesgitaren en mondharmonica’s brengen de broeierige hitte van Mississippi in de jaren 1930 naar het hier en nu. Die sfeer slaat snel om als vampiers de personages komen tormenteren.
Componist Ludwig Goransson kan je kennen van zijn samenwerking met Christopher Nolan voor ‘Tenet’ en ‘Oppenheimer’. Nu vermengt hij gospel en blues naadloos met de klassiek-romantische klank van een symfonisch orkest. Dissonante akkoorden, typerend aan horrorfilms, kondigen onheil aan.
De soundtrack tapt uit hetzelfde vaatje en bevat blues en gospel, maar tevens Ierse folk, jazz en soul - voor een groot deel live opgevoerd op de set door de acteurs en bluesmuzikanten. Voor de titelsong ‘Dangerous’ draaft actrice en zangeres Hailee Steinfeld op. De duivelse sensualiteit druipt van het nummer en het voelt effectief… gevaarlijk.
Franse furie
Zuidelijker, in Mexico, vinden we de animatiefilm ‘Hola Frida’ terug, over de jeugd van de wereldberoemde schilderes Frida Kahlo. Het bruisende Mexico Stad komt tot leven met mariachi-klanken en hartstochtelijke gitaren, prachtig gecomponeerd en georchestreerd door de Franse componiste Laetitia Pansanel-Garric.
Pansanel-Garric dirigeert sinds 2013 het symfonieorkest van de Université Lion 2 en bewees met haar scores voor verschillende documentaires en kortfilms dat haar gevoel voor klassieke muziek bijzonder doortastend is.
Samen met de Franse zangeres Olivia Ruiz schreef ze de titelsong, ‘Hola Frida’. Ruiz, die langs moederskant Spaanse roots heeft, zong het lied zowel in het Frans als in het Spaans in. De melodie doet denken aan een mix tussen ‘Le Festin’ uit ‘Ratatouille’ en ‘La Llorona’ uit ‘Coco’. Het brengt een jeugdige frivoliteit met zich mee, wat een welgekomen verfrissing is tijdens de wellicht vele hittegolven deze zomer.
Gestoorde Beach Club
Voor een meer absurd klankbord kijk je best in de richting van ‘The Surfer’, waarin een verwarde Nicholas Cage steeds meer spullen verliest totdat zelfs zijn eigen identiteit begint te vervagen. Bij deze koortsdroom van een film hoort dan ook een score die klinkt zoals ik mij een zonneslag inbeeld; alsof je van uitdroging begint te hallucineren en lichtjes misselijk wordt bij elke beweging.
De Australische componist François Tetaz schreef de score van de serie ‘Wolf Creek’ (2005), maar werkte eveneens mee aan albums van Gotye (je weet wel, die van ‘Somebody that I used to Know’). Die uiteenlopende ervaring vermengt hij nu tot een prettig gestoorde score.
Tetaz zocht zijn inspiratie duidelijk bij de soundtrack van menig spaghettiwestern zoals het nummer ‘Ayahuasca’ getuigt. In ‘The Brochure’ experimenteert hij met een melancholisch, fado-achtig getokkel op een eenzame gitaar. Het olijke geklingel van barchimes is alomtegenwoordig en onverwachte vervormingen brengen je tijdens het luisteren uit evenwicht. Het is een verrassend geslaagde mix van muzikale ideeën die je instinctief naar de aftersun doet graaien.
Hip hop in de apocalyps
De meerwaardezoeker moet het natuurlijk weer wat verder zoeken. De zombie-horrorfilm van Danny Boyle, ‘28 Years Later’, heeft zonder twijfel de meest veelzijdige en boeiende score van alle recente releases - al is niet elk nummer even geschikt om af te spelen op je poolparty. Evenzeer zijn de meningen verdeeld over de hoeveelheid zombiepiemels die in de film heen en weer wiebelen.
De componisten van dienst noemen zichzelf ‘Young Fathers’, een progressieve hip hop trio uit Schotland (waar de film zich afspeelt). Zij werkten in 2017 al samen met Boyle aan ‘T2 Trainspotting’ en die samenwerking werd duidelijk gesmaakt; deze keer mogen ze echt alle registers opengooien.
Een verbazingwekkend hoopvolle song met voltallig koor wordt snel afgewisseld met verontrustende elektronische beats. Het angstaanjagend nummer ‘Boots’ doet denken aan het minimalistische werk ‘Come Out’ van Steve Reich, terwijl ‘Causeway’ een Wagneriaans symfonisch werk is dat zich langzaamaan ontwikkeld tot een indrukwekkende geluidswaterval. Doorheen de score horen we doedelzakken, niet frivool, maar net langgerekt en dreigend.
Bis!
Is dat allemaal te nieuw en onverwacht? Dan kan je altijd nog teruggrijpen naar de zwoele soundtrack van ‘Call Me By Your Name’: de broeierige pianomuziek van Ryuichi Sakamoto en de zweverige songs van Sufjan Stevens missen hun doel nooit.
Zelf vind ik Carter Burwell's score voor ‘Three Billboards Outside Ebbing, Missouri’ zeer goed werken om het gevoel van rimpelende lucht boven de hete tarmac naar boven te halen. In de soundtrack zit tevens een prachtige opname van de opera-aria ‘The Last Rose of Summer’.
Ook Tom Holkenborgs score voor ‘Mad Max: Fury Road’ stelt nooit teleur: de manier waarop die schakelt tussen metal-drums en een klassiek-Hollywoodiaans strijkensemble transporteert mij keer op keer terug naar de wastelands waar de zon genadeloos op neerbeukt.
Wat je ook opzet bij het zwembad, het belangrijkste is om te beseffen dat de cinema nog barstensvol zit met creatieve, muzikale genialiteit. Film gaat niet alleen om beelden, dus het is niet meer dan normaal dat we de componisten en muzikanten de aandacht geven die ze verdienen.
Om af te sluiten met de woorden van cinema-grootmeester Stanley Kubirick: ‘A film is - or should be - more like music than like fiction. It should be a progression of moods and feelings. The theme, what's behind the emotion, the meaning, all that comes later.’
Beluister hier voor de volledige Spotify playlist!
Geschreven door Cinenews-journalist: Senne Cambré
*Merk op dat ik een onderscheid maak tussen een soundtrack enerzijds en een score anderzijds - dat kan belangrijk zijn om verwarring te voorkomen. De soundtrack omvat alle al bestaande muziek die wordt gebruikt in de film, vaak populaire muziek, en de score omvat alle instrumentale muziek die door een componist speciaal voor de film werd geschreven. Al moet gezegd dat de grens tussen beiden bijzonder flou kan zijn.
