‘Het smelt’, het langverwachte regiedebuut van de getalenteerde actrice Veerle Baetens, is een meesterwerk dat diep geworteld is in de Belgische cinematografie. Met haar onberispelijke regie en gevoel voor visuele esthetiek heeft Baetens een film gecreëerd die niet alleen de kijker betovert, maar ook de ziel raakt.
Gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Lize Spit, neemt ‘Het smelt’ ons mee op een aangrijpende reis door de jeugd van Eva, een jonge vrouw die terugkeert naar haar geboortedorp voor een uitvaart. Terwijl ze geconfronteerd wordt met de pijnlijke herinneringen aan haar verleden, worden lang verborgen geheimen en trauma's langzaam onthuld.
Rosa Marchants vertolking van Eva is doordrenkt met een oprechte en ontroerende authenticiteit. Ze belichaamt de warmte en de levendigheid die essentieel zijn voor de jeugdige herinneringen van Eva, maar tegelijkertijd draagt ze ook de duistere geheimen van hun verleden met zich mee. Door middel van subtiele nuances in haar acteerwerk weet Rosa Marchant de gelaagdheid van haar personage tot uiting te brengen, waardoor de kijker wordt meegesleept in de complexiteit van hun vriendschap.
Uit het interview van Pickx met Rosa:
Tussen het draaien van de film en de première in België zat een kleine twee jaar. Hoe heb je die periode beleefd?
Rosa: “Ik heb vooral gewacht. Hoe langer het duurde, hoe meer ik zocht naar feedback en hoe gekker het idee werd dat de film echt door mensen bekeken zou worden. Want het was iets persoonlijks van ons, waar we lang en hard aan hadden gewerkt. We hebben met de cast en crew nog vaak afgesproken. Sundance was een mooi voorproefje. Daar werd ik meteen in het diepe gegooid. Het was de eerste keer dat ik over de film moest praten, en dan nog in het Engels!”
Hoe was het om jezelf voor de eerste keer op het grote scherm te zien? Herkende je jezelf erin?
Rosa: “Ja, en dat werd nog versterkt doordat Charlotte mijn manier van doen heeft nagespeeld. Daardoor werd ik me wel bewuster van veel trekjes die ik heb. Op de première in België keek ik er wel al anders naar. Hoe vaker ik keek, hoe meer ik een personage zag en minder mezelf. Zo kan ik objectiever kijken, wat ook leuk is. In het begin vond ik het ook gewoon leuk om te kijken hoe de anderen speelden, want dat is moeilijk in te schatten als je zelf ook aan het acteren bent.”
Lees hier het volledige interview of beluister hier de podcast 'Vive la scene'.
