Deze film lijkt wel op een Frans psychodrama uit de jaren 70. Je hebt een man en een vrouw, een conflict en volgt vervolgens wat dat conflict doet voor de relatie tussen die personages.
Het conflictelement doet dan weer denken aan dat van een straf kortverhaal: een bejaarde man (Tom Courtenay) krijgt te horen dat het lichaam van zijn vroegere verloofde, die 50 jaar eerder in een gletjserkloof viel, intact is teruggevonden. Het zal wel geen toeval zijn dat Hitchock daar al eens iets mee gedaan heeft, in een aflevering van de televisiereeks Alfred Hitchcock presents (The Crystal Trench). Maar Haigh (en de schrijver van het verhaal waarop de film gebaseerd is) is meer geïnteresseerd in het effect dat het terugvinden van het lichaam heeft op de echtgenote, vertolkt door Charlotte Rampling. Want voor haar wordt die dode verloofde een spook dat niet alleen haar huwelijk komt vergiftigen, maar ook alles wat dat huwelijk ooit heeft voorgesteld. In die zin lijkt 45 Years op een nieuwe versie van een Victoriaans spookverhaal, maar dan in beeld gebracht als een kitchen sink drama. En wat je in het begin niet meteen zou verwachten: het werkt fantastisch, zeker met een actrice zoals Charlotte Rampling.
Alleen al voor de blik in haar ogen in het allerlaatste shot zou men haar een Oscar moeten geven.
Actueel
