Het werd tijd dat Jaco Van Dormael eindelijk eens samen ging werken met die andere grote Belgische filmnaam, Benoît Poelvoorde. Maar Jaco neemt zijn tijd om een film te maken en dus de kansen liggen niet voor het grijpen. Maar voor Le tout nouveau Testament was het eindelijk zover. Benoît mocht van Jaco een zeer gemene God spelen die in Molenbeek woont en die zijn familie én de mensheid terroriseert. Maar God gaat op zijn smoel wanneer dochterlief de boel begint te saboteren.
Klopt het dat Daniel Auteuil oorspronkelijk God ging spelen?
Jaco Van Dormael: Daniel heeft onmiddellijk neen gezegd. Hij had het scenario gelezen en ik denk dat hij wat ongerust was. Maar Daniel is een goede vriend en ik wilde niet dat hij iets zou doen waar hij geen zin in had. Tegen Benoït had ik gezegd dat er twee mogelijke rollen waren: die van de moordenaar en die van God. Ik wilde hem niet in een hoek duwen en dus heb ik hem gevraagd welke rol hij graag zou willen spelen. Toen antwoordde hij me dat ik maar moest kiezen. En ik zei: 'Dan wordt het God.' Ik ben heel blij dat hij ja heeft gezegd, want eens een acteur voor de camera staat, is hij onvervangbaar. Ik kan me nu echt niemand anders meer inbeelden.
Benoît, jouw personage zit vol frustraties. Heb je je afgevraagd waar die vandaan komen?
Benoît Poelvoorde: Geen moment. Toen ik mijn kostuum koos, een short en een kamerjas, wist ik dat ik me daar geen zorgen over moest maken. Deze God kleedt zich als een stuk uitschot en rookt als een schoorsteen. Eens je dat weet, leg je jezelf in de handen van Jaco. Dat heb ik gedurende de maand dat we draaiden ook gedaan. Ik deed wat hij van mij vroeg. Maar Jaco weet natuurlijk exact wat hij wil. Hij vroeg een God met een bierbuik. Dus heb ik een bierbuik gekweekt, die ik echter achteraf moeilijk weg kreeg. Het voordeel was wel dat ik rustig mijn pintjes kon drinken. Dat is een van de voordelen van een Belgische film. Die bevat vaak personages die bier drinken.
Jaco, je voelt ergens dat achter al die humor toch een donkere kern schuilt…
Jaco: Ik hoop dat hij niet al te donker is. Maar hoe donkerder en dramatischer, hoe grappiger en poëtischer het allemaal moest zijn. Wanneer een scène misschien wat moeilijk te verteren valt, gebeurt er plots iets heel grappig waardoor ze toch draaglijk wordt. Komedie laat toe om over minder evidente dingen te praten. Maar ik heb nooit de intentie gehad om een heel serieuze film over religie en Jezus te maken. De vader van het meisje heet God, haar broer JC, maar voor de rest ga je in de film geen religieuze symbolen terugvinden. De film is veeleer religieus in de vorm, in de manier van filmen, dan in de inhoud. Veel shots zijn frontaal-symmetrisch zoals bij bidprentjes.
Is deze film min of meer een reactie op het zeer complex gestructureerde Mr. Nobody?
Jaco: Ik heb tussen Mr. Nobody en Le tout nouveau Testament nog Kiss & Cry gemaakt. Dat is de echte reactie op Mr. Nobody geweest. Het was een heel minimalistische film. Ik vroeg me af of het mogelijk was om op een keukentafel een film te maken. Ik heb dan de personages door handen laten spelen. Het is een film met een nog andere structuur. Dat gezegd zijnde, geloof ik dat het essentiële van een film de structuur is. De structuur heeft veel meer betekenis dan het conflict. De meeste films zijn films waarbij we gewoon op het einde wachten. Maar vanuit mijn persoonlijke ervaringen in het leven is dat iets wat ik niet meteen herken. Mr. Nobody wilde tegengesteld zijn aan die klassieke structuur. In Le tout nouveau Testament gaat de film op structureel vlak een meer klassieke richting uit, maar de structuur is er toch een die niet zoveel gehanteerd is geweest, namelijk de episodische structuur. Met zo’n structuur wordt elk moment belangrijk. Het is zelfs belangrijker dan de vraag ‘wat gaat er straks gebeuren?’ Als verteller moet je dan elke seconde zo rijk mogelijk maken, want er wordt gepraat over het nu en niet over het straks. Dat is de echte boodschap van deze film en ze zit helemaal in de structuur, niet in de inhoud. De toeschouwer wordt gevraagd om te proeven van het moment zelf en niet om te wachten op wat nog gaat komen.
Je zou denken dat, met een fantastische cv zoals die van Jaco, iedereen aan deze film zou willen meewerken, maar dat was niet het geval…
Benoît: Jaco heeft voor deze film weinig hulp gekregen. Het zijn enkel de Belgische producenten die in het project geloofden. Geen enkele Franse televisiezender wilde meedoen. Al diegenen die meededen aan de film zijn daar enkel en alleen omdat ze een absoluut vertrouwen hebben in Jaco. Misschien niet onmiddellijk in het scenario, maar dan toch in de filmadaptatie van het scenario door Jaco. En eerlijk gezegd, als je het scenario leest en je weet dat iemand anders dan Jaco het zal verfilmen, dan mag je er zeker van zijn dat je 50 procent kans hebt dat het iets onnozel zal worden. Mijn agent zei: ‘Laat vallen.’ Daniel Auteuil zei: ‘Euh, ik heb nog andere dingen te doen.’ (lacht).
