Na jaren zich worstelend doorheen het leven geslaan te hebben, en tal van niet nagekomen beloftes, bereiden de vier (niet meer zo jonge) vrienden van de de punk-rock groep « Grande Ours » zich voor op een tour doorheen de VS.
Jammer genoeg overlijdt de zanger na een domme val tegenover een fritkot… De vrienden laten zich niet tegenhouden en besluiten, ondanks alles, hun droom te beleven. Ze stelen de urne van hun vriend en brengen hem op deze manier een eerbetoon. Maar er staat hen een verrassing te wachten, een onverwachte gast vervoegt hen…
Ondanks het thema dat flirt met een (soms letterlijk) surrealistische komedie, en een hoge dosis « rauwe muziek », zakt Je suis mort mais j’ai des amis niet weg in de humoristische overdaad. De gebroeders Malandrin (Où est la main de l’homme sans tête, Kill Me Please…) kiezen ervoor het absurde met tederheid te vermengen, de road trip met de zoektocht naar zichzelf. Daarnaast aarzelen ze ook niet het Innu volk te eren, indianen die afkomstig zijn uit het Noorden van Canada, oftewel atypische helden, die geconfronteerd worden met een bende gekken die wat heen en weer lopen, een beetje zoals kiekens… zonder kop !
