Paul tracht zo goed als hij kan zijn droefheid te sussen, hij verandert van beroep, leeft gedurende een hele tijd een liefdesverhaal, ver weg van België, tot dat hij terugkomt voor het overlijden van zijn vader.
Maar niets helpt : hij zou zo graar meer contact willen hebben met zijn dochter Dorothy… en dat is net wat de moeder van deze onrustige adolescent, geplaagd door een zwaar geheim, verbiedt.
Paul en Dorothy gaan elkaar dan toch eindelijk « per toeval » ontmoeten : ze hangt rond met haar beste vriendin, hij volgt haar om haar te fotograferen. Zij ziet hem en hij rechtvaardigt zijn aanwezigheid door zijn beroep : privé-detective.
Deze eerste film van Savina Dellicour doet ons denken aan een moeiljike Diesel motor die maar traag opstart. De ongemakkelijkheid maakt stilaan plaats voor een robuste regie en een stevig verhaal, een verhaal dat met enige delicatesse aangekaart moet worden anders dreigt het te veel te worden. En als deze valse start nu eens de belangrijkste « leugen » was van Tous les chats sont gris, die net aan de toeschouwer de indruk geeft deel te nemen aan cliché cinema, slecht gespeeld en onhandig… juist om het allemaal beter te doen sporen ?
Van dichterbij gezien, deze onhandigheid blijft aan de personages plakken : allen lijden ze, leven ze van korte momenten van geluk en een slecht werkend geheugen. Al deze elementen dragen bij aan de productie van een goed, donker, stuk 7de kunst. Maar Savina Dellicour slaagt er in, onder andere dankzij de mooie samenwerking tussen Bouli Lanners en Manon Capelle, de toeschouwer er niet in te doen verdrinken.
