Je hoeft de korte samenvatting die naast deze recensie staat niet te lezen om te weten waar Cinderella over gaat. Het sprookje van Assepoester is nu eenmaal gemeengoed geworden sinds de gebroeders Grimm het 200 jaar geleden een plaats gaven in een van hun verhalenbundels.
Toen Disney de lotgevallen van het lieve weesmeisje omkneedde tot een succesvolle animatiefilm leerde de hele wereld Assepoester kennen.
In zijn nieuwe live action-versie doet Kenneth Branagh niet bijzonder veel moeite om het verhaal opnieuw uit te vinden. Al de gekende ingrediënten zitten in de stoofpot, en de paar moderne kruiden die hij eraan toevoegt — de beter uitgewerkte en minder seksistische prins bijvoorbeeld — zorgen niet voor een originele smaak.
Deze Cinderella wil dekijker dan ook niet verrassen. Zijn enige doel is om te overweldigen met beeldenpracht en sprookjesachtige charme. Wat de visuele kant betreft, zit het zeker snor. De decors en kostuums doen zelfs denken aan de klassieke Hollywoodspektakels van Lubitsch, von Sternberg, Capra en consorten. Om Cinderella oprecht charmant te vinden, moet je echter al wat meer moeite doen. Het zijn vooral Cate Blanchett als de stiefmoeder en Helena Bonham Carter als de goede fee die raak treffen.
