Is The Voices om te lachen? Wil regisseur Marjane Satrapi — vooral bekend van de animatiefilm Persepolis — haar publiek doen huiveren? Of mikt ze op iets tussenin? Als The Voices een probleem heeft, dan is het dat ze het zelf niet altijd goed lijkt te weten. Wat Satrapi hier probeert, is ook niet van de poes.
Griezelkomedies doen gewoonlijk hun best om de maag van de kijker op de proef te stellen. Zoveel bewijzen pareltjes als Braindead, Evil Dead 2 of Shaun of the Dead wel. Het is gemakkelijker om een lach los te weken als je er een flinke portie gore aan koppelt.
The Voices kiest echter de weg van de suggestie, en die uitdaging is een pak groter. De keuze wordt ingefluisterd door het verhaal, want Ryan Reynolds speelt nu eenmaal een man die de gruwelen van de wereld niet onder ogen wil zien. Ook al heeft hij die gruwelen zelf aangericht. Als hij — per ongeluk — een jonge vrouw vermoordt, blijft haar afgehakte hoofd er bijvoorbeeld smetteloos uitzien. Tussen de uitgangspunt van The Voices en de uitvoering loopt het echter een paar keer fout, wat een hortende film oplevert.
