Il Capitale Umano is een dubbele stijloefening. Eerst en vooral die van het meervoudig perspectief, deze mozaïekfilm, al eerder bestudeerd in Rashômon, Short Cuts of nog Mystery Train.
Verschillende links verenigen dus tijdelijk, emotioneel en geografisch de verschillende personages : een verkeersongeval waar een anonieme fietser bij betrokken is, een investering dat tot een schandaal leidt en een bankroet als gevolg heeft (dat uiteindelijk op zijn beurt al de maskers doet vallen), maar ook pijnlijke individuele verhaallijnen… Tussen opportunisme (van het kleinste naar het meest bijtende), kleine leugens, frustraties, gevaarlijke liefdes, manipulaties, doet Paolo Virzi ons het hoofd draaien, op het ritme van een langzame wals. Hij stelt zijn verhaal, verankerd zijn peronages en verknipt het geheel op heel intelligente wijze. Bij dat te doen vergroot hij eveneens de sublieme Valeria Bruni Tedeschi, geniaal en fragiel, net zoals de zeer mooie Matilde Gioli.
Il Capitale Umano zal het gezicht van de 7de kunst niet doen veranderen, daarvoor zijn de effecten iets te eenvoudig, maar hij fascineert desalniettemin tot op het einde.
