Filmografie Paul Newman

Paul Newman werd in 1925 geboren in Shaker Heights, een plaatsje nabij Cleveland, Ohio. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ging hij bij de marine. In 1946 ging hij naar Kenyon College. Later ging hij drama volgen bij de Universiteit van Yale. Via rollen bij de tv kwam hij in 1953 op Broadway, waar hij zijn debuut maakte in het stuk Picnic. Hierna kreeg hij een filmcontract bij Warner Bros. Zijn eerste film, The Silver Chalice uit 1954, was een grote flop. In 1956 had hij zijn eerste succes te pakken, met de boksfilm Somebody Up There Likes Me. Tijdens de opnamen van zijn volgende film, The Long, Hot Summer, ontmoette hij zijn tweede vrouw, actrice Joanne Woodward. Ze zouden hierna vaker samen in een film verschijnen. Met zijn rol in Cat on a Hot Tin Roof, met Elizabeth Taylor, werd hij voor de eerste maal genomineerd voor een Oscar. 
 
De jaren zestig ging hij in als een grote ster. Hij speelde in een rij kassuccessen, als Exodus, The Hustler en Hud. Voor de laatste twee kreeg hij zijn tweede en derde Oscarnominatie. Na een pauze van twee jaar keerde hij terug met Hitchcocks Torn Curtain. In 1968 kreeg hij zijn vierde Oscarnominatie, voor Cool Hand Luke. Datzelfde jaar volgde zijn regiedebuut, Rachel, Rachel, met Joanne Woodward in de hoofdrol. Hij kreeg een Oscarnominatie voor Beste Film en werd door de recensenten van New York uitgeroepen tot beste regisseur van 1968. Datzelfde jaar voerde hij samen met zijn vrouw campagne voor Eugene McCarthy, de presidentskandidaat voor de Democraten. Hierdoor kwam hij op de "Enemies list" van Richard Nixon, de Republikeinse tegenkandidaat, terecht. 
 
In 1969 kwam hij voor de eerste keer in aanraking met de autosport, in de film Winning. Wat begon als een hobby, leidde tot een tweede carrière. Vanaf 1972 deed hij aan professionele wedstrijden mee. In 1979 werd hij tweede in de 24 uur van Le Mans en in 1995 won hij op zeventigjarige leeftijd de 24 uur van Daytona. 
 
In 1969 speelde hij met Robert Redford in de western Butch Cassidy and the Sundance Kid. Het betekende de grote doorbraak van Redford. In 1973 speelde hij weer samen met Redford in The Sting, die de Oscar voor Beste Film won. Andere succesvolle films uit de jaren zeventig waren de rampenfilm The Towering Inferno en de sportfilm-parodie Slap Shot. Hij speelde ook de hoofdrol in The Life and Times of Roy Bean uit 1972. 
 
In 1971 richtte hij samen met Barbra Streisand en Steve McQueen de productiemaatschappij First Artists op, waarvoor hij enkele films regisseerde. In 1978 stierf zijn enige zoon Scott Newman aan een overdosis. In zijn naam stichtte Paul de Scott Newman Foundation, een stichting die zich inzet voor het genezen van drugsverslaafden. 
 
In de jaren tachtig speelde hij nog in een enkele succesvolle films, waaronder Absence of Malice en The Verdict, waarvoor hij zijn zesde en zevende Oscarnominaties kreeg. In 1986 werd hij door de Academy geëerd met een ere-Oscar. Voor The Color of Money, de sequel van The Hustler, kreeg hij uiteindelijk zijn eerste echte Oscar. Vanaf 1989 speelde hij in minder films. In 1995 kreeg hij nog een Oscarnominatie voor Nobody's Fool, en in 2003 voor Road to Perdition. 
 
In de jaren tachtig begon hij ook een nieuwe carrière. In 1982 begon hij Newman's Own, een bedrijf dat verscheidene voedselproducten produceert, waaronder saladedressing, pastasaus en popcorn. De winst van het bedrijf wordt geschonken aan goede doelen, voornamelijk voor kinderen met kanker. 
 
Op 25 mei 2007 verklaarde hij in een interview met de Amerikaanse zender ABC dat hij zou stoppen met acteren omdat hij "niet meer kan werken op het niveau dat ik zou willen", en omdat hij naar eigen zeggen zijn geheugen, zijn vertrouwen en zijn vindingrijkheid begint te verliezen. Hij wilde zich voortaan concentreren op zijn restaurant en op projecten voor terminaal zieke kinderen. 
 
Op vrijdag 26 september 2008 overleed hij op 83-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker.