Zou David Lowery het een compliment vinden, of heeft hij er intussen de buik van vol?
Ain’t Them Bodies Saints werd al op een resem gerenommeerde festivals uitgenodigd (onder meer Sundance en de Semaine de la Critique in Cannes) en telkens riep de film er vergelijkingen op met het oeuvre van Terrence Malick. Je kan ook moeilijk naast de raakpunten kijken.
Net als Malick heeft regisseur Lowery het formatieve deel van zijn leven in Texas doorgebracht. Net als Malick weerspiegelt hij de gemoedstoestand van zijn personages in de natuur die hen omgeeft. Net als Malick houdt hij van sfeervolle lichtinval (al kiest Lowery hier vaak zonsopgang in plaats van Malicks geliefde zonsondergang). En net als Malick drukken de karakters zich graag uit in filosofisch of poëtisch gefluister.
Het zegt iets over de talenten van Lowery dat Ain’t Them Bodies Saints ondanks die immense schaduw toch ook eigen verdiensten heeft. Het verhaal over een smoorverliefd jong koppel dat ergens in de jaren ’70 na een mislukte overval uit elkaar wordt gerukt, is even eenvoudig als doeltreffend. En de acteurs zorgen ervoor dat de film de dode momenten overleeft.
Ook Rooney Mara, die zich nochtans nu en dan laat verleiden tot een geposeerd tuitmondje.
