De Vomit Comet (zeg maar de Kotskomeet). Zo noemen astronauten in opleiding het speciale vliegtuig dat inzittenden het gevoel van gewichtloosheid aanleert.
Twee derden van de passagiers wordt er kotsmisselijk van, en daar dankt het ding dus zijn bijnaam aan. In Gravity geeft regisseur Alfonso Cuarón je ook een overtuigend idee van hoe het moet voelen om gewichtloos door de ruimte te zweven maar je maaginhoud blijft gelukkig ten allen tijde op zijn plaats zitten. Zelfs met de 3D erbovenop, wat lang niet alle films kunnen zeggen. Het personage van Sandra Bullock grapt op een bepaald moment wel dat ze zich voelt als een chihuahua in een droogtrommel, het publiek is veilig.
Of toch relatief veilig, want Gravity grijpt je van bij het begin bij het nekvel en laat pas helemaal aan het eind terug los. De film is een ronduit briljant staaltje van cameravoering en montage, voortdurende beweging die de totale chaos van de situatie en de paniek van het hoofdpersonage weergeeft zonder dat je als kijker ooit in de war bent.
Of hoe je ook met lang uitgesponnen shots wurgende spanning en wervelende actie kunt creëren.
