De bekendste mutanten van Hollywood zijn terug voor de ultieme confrontatie! En deze keer moeten ze niet alleen de wereld redden: ze moeten ook onder ogen zien wat van hen X-Men maakt! Hugh Jackman en Famke Janssen praten met ons over 'The Last Stand'.
Waarin verschilt deze film van de twee vorige?
Hugh Jackman: Eerst en vooral hebben de studio's op geen cent gekeken: deze film is de meest indrukwekkende van de 3 'X-Men' films. Er zijn meer actiescènes en meer special effects. Er zijn ook nieuwe personages bijgekomen: vooral mutanten, met nieuwe soorten krachten. En wat het verhaal betreft, is deze film duidelijk een heel stuk emotioneler dan de andere twee.
Famke Janssen: De film besteedt meer aandacht aan het karakter van de personages. In dit verhaal zal de ontdekking van een remedie het leven van de mutanten veranderen: ze zullen moeten kiezen tussen hun eigenaardigheden willen bewaren en in de marge van de maatschappij blijven leven, of mens worden in de hoop zo geaccepteerd te worden.
Geaccepteerd worden. Een heel hedendaags onderwerp...
H.J.: Ik vind het een geniaal idee om dit soort filosofische vragen in de film te verwerken. Het verklaart niet alleen het waarom van de X-Men, maar legt ook de vinger op een belangrijk aspect van onze samenleving. Niet alleen voor adolescenten, die tot zoveel dingen bereid zijn om geaccepteerd te worden, maar ook voor alle anderen. Als je ooit bent gediscrimineerd omwille van je huidskleur of je seksualiteit, wat zou je dan verkiezen? Een tegengif innemen en in de massa opgaan, of je verschillen aanvaarden en er fier op zijn?
F.J.: Het is een delicate vraag die moeilijk te beantwoorden valt, zeker als je het gevoel hebt dat je al tot de maatschappij behoort. Ik heb het nogal voor mensen die hun verschillen in verf zetten. Ik denk dat tolerantie één van de grootste opgaven is in deze wereld. Kijk naar alle godsdienstoorlogen, burgeroorlogen, rassendiscriminaties... Als we mensen met al hun verschillen gewoon zouden accepteren en niet proberen om hen onze eigen normen op te leggen, dan zou dat al een heleboel problemen oplossen.
Hoe reageren jullie personages?
H.J.: Wolverine had totnogtoe geprobeerd om zich te laten accepteren in de groep van de X-Men. Nu hij er eindelijk helemaal deel van uitmaakt, moet hij een oorlog uitvechten waar zijn toekomst als mutant van zal afhangen. Hij is echt het prototype van de gevallen held, die constant op zoek is naar innerlijke rust.
F.J.: Er overkomt Jean Grey heel wat in deze aflevering, maar meer verklap ik niet... In elk geval heb ik, net als jullie, de film nog niet gezien – en wie weet hoe de finale montage er zal uitzien!
Was het moeilijk om jullie rollen weer op te nemen?
H.J.: Ik heb altijd even tijd nodig om weer in de huid van Wolverine te kruipen. De eerste draaidagen bekijk ik alle rushes en praat ik veel met de regisseur over de manier waarop hij het personage wil benaderen. En na een tijdje wordt het dan almaar makkelijker. 't Is best wel grappig: telkens ik de films terug zie, sta ik ervan te kijken hoe cool die Wolverine eigenlijk wel is. Eigenlijk lijk ik helemaal niet op 'm! (lacht)
F.J.: Ik werk altijd heel hard aan mijn personages, maar ik moet wel bekennen dat deze 'X-Men' een stuk moeilijker was dan de andere. Er moest zoveel emotie worden overgebracht in scènes met massaal veel speciale effecten. Voor de andere films schoten we een sequentie op een dag – nu hadden we er telkens vijf nodig! Echt uitputtend...
Bekijken jullie je eigen films?
H.J.: Ik heb de eerste 'X-Men' gezien voor we aan de tweede begonnen, en de tweede voor we deze opnamen. Op die manier kan ik de rol weer oppikken waar ik 'm had laten liggen. Maar mijn andere films niet echt... Af en toe kom ik mezelf wel eens tegen tijdens het zappen, en dan verbaast het me telkens weer hoe sommige scènes die ik echt goed vond zwaar blijken tegen te vallen – en omgekeerd. Ik vind het behoorlijk ongemakkelijk om mezelf op het scherm te zien: ik ben niet het type mens dat zichzelf bloemen geeft.
F.J.: Het hangt ervan af. Naar sommige van mijn films heb ik nooit willen kijken. Maar de 'X-Men' films heb ik dan weer wel gezien! Actiefilms zijn interessanter om achteraf terug naar te kijken, want daar zitten zoveel speciale effecten in dat het moeilijk is om je een beeld te vormen van wat er precies op het scherm te zien zal zijn.
Is er een specifiek filmgenre waar jullie je binnenkort aan willen wagen?
H.J.: Ik zou dolgraag in een horrorfilm spelen! En met horror bedoel ik grote films als 'The Shining' of 'The Exorcist'. Ik hou ook wel van dingen als 'The Texas Chainsaw Massacre', maar daar zie ik mezelf niet meteen in spelen. Maar wat me op dit moment echt het nauwst aan het hart ligt, is een musical. Daar ben ik mijn carrière mee begonnen, en ik zou dolgraag een musical van de planken halen en naar het scherm brengen – dat is mijn doel!
F.J: Ik probeer mijn carrière op lange termijn te plannen. Ik speel personages die totaal niet op mij lijken, in totaal uiteenlopende films, en werk zowel voor televisie als voor de bioscoop. Wie weet sta ik op een dag misschien wel op de planken!
Beschouwen jullie jezelf als gelukzakken?
H.J.: En nog geen klein beetje!Ik zou oorspronkelijk de rol van Wolverine niet eens spelen: ik ben er pas op het laatste moment bijgekomen als vervanger voor Dougray Scott, die vast zat op de set van 'Mission Impossible 2'. 'X-Men' heeft mijn carrière compleet veranderd, en dat werd helemaal duidelijk toen de paparazzi me plots begonnen te achtervolgen!Gelukkig hadden ze snel begrepen dat mijn leven helemaal niet opwindend is, en nu laten ze me meestal met rust.
F.J.: Ik vind het heel belangrijk om me bewust te zijn van wat ik heb en in welke zeldzame positie ik me bevind. Ik heb het geluk gehad om in dit vak door te breken, en ik vind niets vanzelfsprekend. Ik ben dankbaar voor elke rol: degene die ik al heb gespeeld, en degene die nog moeten komen.
