Behalve de ochtendvoorstellingen in het Théâtre Lumière, de grote zaal die boven aan de rode loper in het Palais bevindt, is er weinig wat echt gesmeerd loopt in Cannes.
Dat komt omdat het festival ook na 67 edities nog steeds niet uitgedokterd heeft hoe het op een beschaafde (laat staan efficiënte) manier wachtrijen in goede banen moet leiden. Bij de persconferenties is het meestal ook een boeltje, en dat was vandaag voor Grace of Monaco niet anders. Omdat de meeste journalisten intussen wel weten dat ze beter het zekere voor het onzekere nemen, stonden we daar al drie kwartier op voorhand aan te schuiven. Dat was best wel oké, want het geeft ons de kans om wat bij te praten met collega’s die we al een hele tijd niet meer gezien hebben.
Intussen zagen we op tv-schermen hoe Nicole Kidman, Tim Roth en regisseur Olivier Dahan de officiële plichtplegingen (fotosessie, tv-interviewtje) verrichtten die aan de persconferentie voorafgaan. Alleen schoot de wachtrij nauwelijks op terwijl het cruciale moment wel steeds dichter kwam. Vijf minuten voor de geplande start van de persconferentie lieten de portiers plots toch mensen binnen, maar lang niet genoeg om iedereen — mezelf incluis — voor zijn lange wachten te belonen. Bleek dat de zaal van bij het begin al bijna vol geprivilegieerde reporters zat. Een verklarend woordje vooraf had veel mensen een hoop verloren tijd bespaard maar dat is helaas te veel gevraagd in Cannes.
Ik vatte dan maar van lieverlee opnieuw post voor de tv-schermen maar daar was dan weer zoveel lawaai dat de persconferentie niet te volgen was.
