Televisiemaker John Wells (The Company Men) houdt van acteurs en laat die voluit hun ding doen. Maar als die acteurs ook nog de personages van Tracy Letts mogen uitbeelden, weet je dat ze iets bijzonders zullen scheppen.
Van Meryl Streept wisten we dat ze een door en door giftige moeder kon neerzetten, maar hier is toch ook nog Julia Roberts als immer woedende dochter enorm op dreef.
Stevie Wong interviewde haar.
Stevie Wong: Waar denkt u dat de film over gaat?
Julia Roberts: Wel, het gaat over geheimen, veel geheimen, en het gaat ook over de schade die stilte kan brengen. De personages in deze film zijn allemaal echt gebroken, geschonden personen. Die, op sommige momenten, hun best doen en op andere momenten dan weer niets anders doen dan zoveel mogelijk pijn veroorzaken als die waar zij zich in bevinden. Hoe meer ik het ontleed voor onschuldige omstaanders, (lacht) hoe gruwelijker het klinkt.
S.W.: Heeft u de familiale dynamiek besproken tijdens de repetities?
J.R.: Wel dat is het leuke er aan, inderdaad, wanneer iedereen zijn geheimen vertelt, vooral John (de regisseur). John Wells had enkele ongelofelijke verhalen en dan denk je, hier zit ik dan, met vriendelijke, gezonde en redelijke mensen en iedereen heeft toch wel een waanzinnig verhaal in de kast zitten.
S.W.: Het was zo intens, maar het was een briljante film, een positieve shock, en u zelf vertelde dat het de beste acteerervaring was uit uw leven, wat maakte het zo speciaal?
J.R.: Wel het was gewoon zo moeilijk. Ik wist dat het een grote uitdaging ging worden, wat me echt aantrok, maar ik wist niet dat het voortdurend zo uitdagend ging zijn doorheen het gehele filmproces. Het was uiteindelijk echt een droomjob. Het was geweldig.
S.W.: Denkt u dat uw personage, Barbara, denkt dat ze de lijm is die de familie samenhoudt, of is ze maar een stap verwijderd van de pleister los te trekken?
J.R.: Ik denk dat ze zich inbeeldt dat ze iedereen helpt door haar aanwezigheid, maar haar leven is zo’n puinhoop (wat ze zich niet realiseert denk ik) en dat maakt het voor haar zeer moeilijk in deze situatie. Ze denkt, ‘Ik zal helpen bij deze crisis, ik zal alles oplossen en op orde zetten en dan terug naar mijn leven en problemen keren’, maar zo draait het niet uit.
S.W.: Was er iets in het scenario dat u overtuigde dat u deel uit moest maken van deze film?
J.R.: Wel ik had het toneelstuk gezien, en zoiets had ik nog nooit eerder gezien. Het was drie en een half uur dooreen gerammeld worden, en het was geweldig. Toen ze me belden om te zeggen dat er een film over werd gemaakt, en dat Meryl Streep de rol van Violet ging spelen, kon ik me niet snel genoeg opgeven. Dat was echt een droom die werkelijkheid werd voor mij.
S.W.: Hoe was het, als actrice, om u temidden van dat alles te bevinden? Was het emotioneel zeer moeilijk of was het gewoon een andere rol die u op u nam?
J.R.: Wel, het is uitputtend en Tracy Letts (de auteur) heeft een heel ingewikkeld stramien opgesteld voor elk van deze personen. Elk personage heeft zo’n volledig verhaal, wat, volgens mij, echt uniek is voor dit werk. Ook al is Violet het centrale personage, toch heeft iedereen zijn eigen, volledige verhaal, omringd door hetegene ze doorstaan, wat ze verstoppen, hoe ze er mee omgaan en hoe het uitwerkt op alle anderen. Het is echt nogal ingewikkeld om alles uit elkaar te houden.
S.W.: Hoe was het om met Meryl Streep te werken?
J.R.: Wel, ze is de beste die er is. Ze is echt fenomenaal. Haar van zo dicht bij dat allemaal te zien doen, deed me, net als iedereen, vol ontzag naar haar opkijken. Waar komt dat vandaan? Hoe denkt ze over deze zaken? Om haar van zo dicht bij te zien en om haar als een echt mens te kunnen zien, die keihard werkt om zo goed te worden, dat was een privilege.
S.W.: En dan is er de vechtscène met haar...
J.R.: Wel het gevecht was niet echt een onderdeel van mijn droom om met Meryl samen te werken (lacht) ze is echt sterk! Ik dacht gewoon dat we ergens zouden zitten en spreken over uniek te zijn en inspirerend, maar daar bevond ik me dan, op haar. (lacht) Ze was echt sterk en had veel geduld met ons allen.
S.W.: Hoe onspant u zich dan, na zo veel emotionele scènes?
J.R.: Wel, de meeste dagen denk ik dat we gewoon uitgeput waren. En het is echt de verdienste van het harde werk dat ook altijd het werk van de volgende dag is. Er was nooit tijd om te praten of de gebeurtenissen van de dag te bespreken. Het was op naar de volgende dag en de dag daarop volgend, dus als groep waren we constant aan het repeteren voor de volgende dagen, om onze teksten te kennen. Omdat de dialoog zo lastig was voelden we als groep dat het een prioriteit was dat in orde te hebben zodat we al de rest konden zien eens we ter plaatse waren. In tegenstelling tot sommige mensen die hun tekst niet kennen, wilden we daar dan zijn en zich niet meer moeten bekommeren om de tekst. Zo konden we het emotionele landschap van de gebeurtenissen beter inschatten en de technische aspecten wat achter ons laten.
S.W.: Was deze ervaring therapeutisch voor u? U moet uit zo veel woede en frustratie geraken in die scènes, kan u het acteren nu als therapie gebruiken?
J.R.: Well, dat kan. In dit geval ben ik zo misselijkmakend optimistisch in mijn echte leven en eerder gelukkig in het algemeen dat ik er echt achter moest komen waarom Barbara zich zo gedraagt en deze conflicten en zoveel bitterheid in zich heeft. Er was heel wat werk en begrip voor nodig om te begrijpen wie al die mensen waren en hoe ze zich zo konden gedragen. Ik bedoel dat het nogal opmerkelijk gruwelijk is aan de eettafel. Ik heb al bepaalde zaken gezien, maar dat waren amateurs vergeleken met de Weston’s. You know? (lacht)
S.W.: Houdt u er van van zich in een ensemble te bevinden, omdat de laatste tijd veel van uw rollen zich in grotere groepen mensen bevinden.
J.R.: Dat is mijn lievelingsding
S.W.: Waarom? Voelt u zich veiliger in die omgeving?
J.R.: Het gaat hier niet om veiligheid, het is gewoon leuker. Het is interessanter en er is meer te doen. Het is meer een belevenis in zekere zin. Ik hou van een ensemble.
S.W.: Tijdens de persconferentie van het Toronto Film Festival heeft u aangehaald dat, na het filmen, iedereen samenkwam bij Meryl Streep’s thuis om te repeteren. Hoe vaak kwam dat voor?
J.R.: Wel daar waren veel scènes in dewelke we allemaal samen waren, wat leuk was en dat leende zich goed om elkaar te ondersteunen, omdat niemand de zwakste schakel wilt zijn in de kamer. Wanneer we grote scènes hadden dan gingen we altijd naar Meryl’s thuis om te oefenen.
S.W.: Wat bracht u dan mee?
J.R.: Soep of misschien een kipgerecht. Meryl is een tovenaar. Ik weet niet hoe, maar ze was op één of andere manier altijd eerder thuis dan de rest, douchte zich sneller en maakte dan nog eens een gerecht klaar dat op tijd klaar was wanneer wij aankwamen.
S.W.: Hoe was het om zo zwaar te vloeken in deze film?
J.R.: Ik weet het, het is helemaal terug gelijk Erin Brockovich. (lacht) Ik herrinner me nog dat terwijl ik Erin Brockovich deed Soderbergh naar me kwam om te zeggen dat het meer overtuigend zou zijn als mijn gezicht niet telkens gloedrood werd bij het vloeken. (lacht)
S.W.: Wat maakt u het gelukkigst? Is het werk of familie?
J.R.: Familie zonder enige twijfel
S.W.: Op welk punt in uw leven heeft u besloten dit geluk te omarmen? Als jongere heeft iedereen ambities en wilt men zo veel doen, maar was er voor u een beslissend moment, waar u voelde dat, carrière-gerelateerd, het misschien niet allemaal zo veel betekende?
J.R.: Ik denk dat alles stilletjes evolueerde, maar ik had nooit een wilde ambitie, zelfs op jongere leeftijd. Ik had in twee jaar geen film meer gemaakt voor The Pelican Brief, gewoon omdat ik niet zomaar wilde werken om in beweging te zijn. Ik voelde dat er meer invulling moest zijn in mijn werk. Die time out nemen was, denk ik, heel belangrijk en was voor mij zeer informatief om te achterhalen naar wat ik op zoek was en wat er in mijn werk belangrijk was voor mij.
S.W.: En wat was er dan belangrijk voor u? Heeft u het gevonden?
J.R.: Wel, om geïntrigeerd te zijn door een werk en niet gewoon ja zeggen omdat men het mij vraagt. Omdat dat echt bedwelmend kan zijn wanneer mensen zeggen “Oh dit gaat geweldig worden, je bent er perfect voor” en beseffen dat je niet perfect bent voor alles.
S.W.: Hoe weet je dat je perfect bent voor iets?
J.R.: Gewoon de vlinders in je buik krijgen wanneer je iets leest en zeggen ok, dat is hopelijk de volgende job.
S.W.: Inzake de dynamiek tussen de Weston zussen, waren er bepaalde zaken die u als acteur moest voorbereiden voor de start van de productie?
J.R.: Wel, ik denk dat ik een wezen van gewoonte en comfort ben. Dus wanneer ik denk aan met wie ik zou willen werken, denk ik altijd aan mensen met dewelke ik opnieuw zou willen samenwerken. Omdat ik hou van dat comfort, de taal en de verstandhouding, ik denk dat je soms moediger kunt zijn in die omstandigheden. Ik zou zo graag meer willen samenwerken met mijn liefste Mike Nichols. Met Steven Soderbergh, met wie ik wellicht meer dan wie ook heb samengewerkt, zou ik ook nog zo graag eens willen samenwerken. Ik heb onlangs nog opnieuw samengewerkt met Ryan Murphy, die Eat, Pray, Love heeft geregisseerd, dus ik denk dat dat ook spannend is.
S.W.: Er zijn heel wat Oscargeruchten voor u in deze film... Hoe voelt u zich daarbij?
J.R.: Heel goed. (lacht) Ja, het is heel flatterend. Ik ben een actrice en natuurlijk reageer ik heel positief op vleierij. Dus het is leuk, ja, natuurlijk is het dat.
S.W.: August: Osage County is donker en intens met geweldig acteerwerk maar de film bekijken is niet de meest positieve ervaring. Wat zou u zeggen om mensen te motiveren hem te gaan bekijken?
J.R.: Okay, dit is een “alles er op of eronder” moment voor me. (lacht) Ik had dit moeten verwachten, wait for it ... (lacht) Ok, één van de gevoelens die ik eerlijk gezegd had, aan het einde van die dagen waar we elkaar emotioneel bevochten bij het maken van deze film, is dat je thuis komt en dat er niemand van die personen bij je thuis zit. (lacht) Dus dat is al één. En misschien, als ze in je huis zitten heb je een paar nieuwe zaken te vertellen aan tafel. (lacht) Luister, ik denk dat het een fenomenaal stuk is en dat alle acteurs geweldig waren. Een van mijn grootste uitdagingen op sommige dagen was niet gevat worden terwijl ik keek naar alle anderen, omdat ik gewoon dacht, ‘Oh mijn God, ze is echt, whoa, ze heeft het gedaan.’ Weet je, je moet echt constant gefocused blijven. Het is iets dat men zeker en vast moet zien.
(Interview: Stevie Wong, vertaling: Stéphanie Poppe)
