Geen idee of het iets te maken heeft met het clichébeeld dat over de Berlinale bestaat maar de voorbije dagen kregen we in de officiële competitie bijna steevast films voorgeschoteld die zich afspelen in de vrieskou.
Het begon met In Order of Disappearance van de Noorse regisseur Hans Petter Moland met diens goeie vriend en vaste acteur Stellan Skarsgård in de hoofdrol. Die speelt een professionele sneeuwruimer die tot extreme maatregelen overgaat wanneer zijn zoon dood aangetroffen wordt. Hij gelooft niet dat het om een overdosis gaat (zoals de politie beweert) en hij heeft gelijk. De jongeman is ongewild verwikkeld geraakt in een drugssmokkel en vermoord door gangsters. En zo begint een wraakverhaal in het Hoge Noorden, dat door Moland ingepakt wordt als een bloedrode en gitzwarte slapstickkomedie. Om maar een voorbeeld te geven: telkens wanneer iemand in de film de pijp aan maarten geeft (en dat zijn er heel wat), verschijnt op het scherm een doodsbericht. In Order of Disappearance zal echter hoogstwaarschijnlijk niet op het programma komen van het filmfestival van Gent later dit jaar want volgens de artistiek directeur van dat evenement is Molands film “het einde van cinema”. Een zeer bizarre en zeer onterechte uitspraak maar smaken verschillen nu eenmaal.
Aloft had nog meer barre kou te bieden, en met een duidelijk minder geestige ondertoon. De nieuwe film van de Peruviaanse cineaste Claudia Llosa, die een paar jaar geleden nog de Gouden Beer kreeg voor La teta astustada, is het verhaal van een moeder (Jennifer Connelly) die op zoek is naar iemand die haar zieke zoontje Gully kan genezen. Omdat de klassieke artsenij niet kan helpen, heeft ze haar laatste hoop gevestigd op de Architect, een man van wie gezegd wordt dat hij mensen via half magische natuurkrachten beter maakt. In haar verbetenheid verliest ze echter uit het oog dat ze nog een andere zoon heeft, Ivan, die ook aandacht nodig heeft van zijn moeder. Llosa heeft altijd films gemaakt die drama en poëzie mengen en dat is deze keer niet anders. Ze doet het bovendien opnieuw op een zeer elegante manier, met het verhaal van de volwassen Ivan erdoorheen.
En dan was er nog de Chinese film Black Coal, Thin Ice. Op het eerste gezicht klinkt hij als een intrigerende thriller, want hij opent met een vreemde zaak uit 1999, toen in verschillende steenkoolfabrieken stukken van een lijk gevonden werden. Het dossier bleef onopgelost, tot er vijf jaar later plots weer schot in de zaak komt. Black Coal, Thin Ice heeft als kader misschien een soort thrillerverhaal maar eigenlijk is hij een eigenaardige film noir met neonkleuren. De vrieskou in dit verhaal staat voor de bevroren relaties tussen mensen, die nooit zijn wie ze lijken. Op zich geen slecht idee voor een film maar het bleek een lastige opdracht om geïnteresseerd te blijven. Hij eindigt dan wel letterlijk met vuurwerk, figuurlijk komt er weinig van in huis.
De ironie is trouwens dat het op de Berlinale de laatste dagen uitstekend weer is, met een aangenaam zonnetje aan de hemel.
