Vandaag stond de lange versie van het eerste deel van Lars von Triers erotische kroniek Nymphomaniac op het programma. Ik wist aanvankelijk niet of ik zin had om te gaan kijken, ook al duurt deze versie een half uur langer dan de montage die bij ons in de zalen is gekomen.
Tenslotte had ik die eerste versie door omstandigheden al twee keer gezien en hoe sterk een film ook is, hem drie keer voorgeschoteld krijgen op anderhalve maand tijd is wat van het goeie te veel.
Het toeval wilde echter dat ik net genoeg tijd vrij had om het grootste deel van de film te bekijken en eerlijk gezegd was ik ook wel benieuwd wat de verschillen zouden zijn. Het gerucht deed de ronde dat het voornamelijk om expliciete seks zou gaan en blijkbaar was ik niet de enige die dat gerucht opgevangen had. Het festivalpaleis zat namelijk goed vol en toen het begin van de film even op zich liet wachten, welde er rumoer op uit de bronstige menigte.
Verrassend genoeg viel het wat tegen (of mee, afhankelijk van hoe je het bekijkt) wat die expliciete seks betreft. Er zijn een paar momenten van pure penetratie maar voor de rest bestaat dat extra half uur uit kleine stukjes links en rechts, dialoogjes of terzijdes die er voor de korte versie uitgeknipt zijn om de film terug te dringen tot een speelduur van twee uur. En de waarheid is dat Nymphomaniac op een kleine valse noot na meer steek houdt in deze lange versie. Het gevolg is dat ik hem dus ook voor de derde keer met plezier bekeken heb. Heel benieuwd hoe de lange montage van het tweede deel eruitziet. Iets voor Cannes misschien?
