Ik weet niet of de term ‘sucker punch’ u bekend is. Letterlijk verwijst hij naar een vuistslag die totaal onverwacht komt en waartegen je dus ook geen verweer hebt.
Boyhood, de nieuwe film van Richard Linklater, deelt een figuurlijke variante uit maar het effect is ook niet min. De regisseur, bekend van onder meer de trilogie Before Sunrise/Before Sunset/Before Midnight, is al sinds 2002 in de weer met het project, dat het levensverhaal vertelt van een jongen die opgroeit in Texas (Linklaters thuisstaat).
Wanneer we Mason leren kennen, is hij een jaar of acht en woont hij samen met zijn gescheiden moeder (rol van Patricia Arquette) en zijn ambetante oudere zus Samantha in een klein stadje. Zijn vader (rol van Ethan Hawke) heeft hen anderhalf jaar geleden verlaten en woont ergens in Alaska. In de loop van het verhaal zal Mason verschillende keren verhuizen, zal de moeder een paar keer op de verkeerde man vallen en zal zijn vader een paar stappen op de weg naar volwassenheid zetten.
Linklater draaide elk jaar een paar scènes meer met dezelfde acteur, waardoor je een geweldig inzicht krijgt in de ziel van een opgroeiende jongen. De film legt bovendien dezelfde gevoeligheid en aanstekelijke mix van drama (nooit overdreven) en humor (altijd herkenbaar) aan de dag. De reacties op Boyhood zijn dan ook unaniem lovend en als hij volgend week de Gouden Beer wegkaapt, zal niemand daar protest tegen aantekenen.
Voor mij had de film echter nog een totaal onverwachte surplus in petto, de ‘sucker punch’ waar ik het daarnet over had. Zonder al te veel te verklappen, kan ik zeggen dat de film eindigt met Mason die het ouderlijk huis verlaat en naar de universiteit trekt. En plots merkte ik dat de jongen in de loop van de film was veranderd in het sprekend evenbeeld van mijn eigen zoon, die 19 is en sinds dit jaar op kot zit in Leuven. Die openbaring was zo overweldigend dat ik onbedaarlijk begon te huilen. En nu, uren later, kan ik er nog altijd nauwelijks aan denken zonder dat mijn gemoed vol schiet.
Bedankt, meneer Linklater.
