Kiyoshi Kurosawa is een uitzonderlijke regisseur, hoewel je kan zeggen dat de uitzondering de regel is in Japan. Met Shokuzai brengt hij een vreemde mengeling van genres: hij combineert een thriller met een psychologische studie, een speurtocht vol doodlopende straatjes, en overgiet dit met een vleugje fantasie, zonder daarom naar het bovennatuurlijke te grijpen.
In dit verhaal over een vermoord meisje lijkt alles tegelijkertijd vreemd en vertrouwd. Er zijn de jonge meisjes die het gezicht van de moordenaar hebben gezien, maar het zich niet kunnen herinneren; er is de moeder van het slachtoffer die een "vloek" over hen uitspreekt en hun toekomst bepaalt; waarna het verhaal verglijdt naar onrustwekkende en aangrijpende nevenintriges.
Bij ieder beeld denken we dat er een spook zal opduiken, maar er gebeurt helemaal niets in die zin: het zijn de schimmen uit het verleden en oude schuldgevoelens die wegen op de schouders van de personages.
Shokuzai, met een slotscène die bol staat van de verrassingen, houdt zeker de aandacht vast – ondanks een resem kleine gebreken (de vertaling is bijvoorbeeld soms behoorlijk vaag). Verbazend!
