Terwijl Will Smith ons trakteert op zijn lange uiteenzettingen (het verhaal van After Earth is op hem geïnspireerd) over de verhouding tussen vaders en zonen, en het doorgeven van de “power” tussen generaties, doet M. Night Shyamalan er zonder aarzelen nog een ecologisch schepje bovenop, waarmee hij het discours versterkt dat al aanwezig was in The Happening.
We hebben dus enerzijds een futuristisch verhaal, dat het moet hebben van de interacties tussen de generaal Cypher Raige en zijn zoon Kitai. Beiden moeten hun meningsverschillen en trauma’s vergeten om te kunnen overleven op de planeet aarde die ondertussen onbekend en gevaarlijk terrein is geworden voor het menselijk ras.
En daar middenin bevinden zich enkele eerder aanvaardbare scènes, die het ritme aangeven van deze film die te conventioneel is om echt te overtuigen. De extra’s (promotionele featurettes) benadrukken de hiervoor vermelde punten: papa en zoonlief op de set, onze verantwoordelijkheid voor onze toekomst, enz.
