Wim Vandekeybus, stichter en leider van het bejubelde dansgezelschap Ultima Vez, had het zich gemakkelijk kunnen maken bij zijn eerste echte langspeelfilm. Hij had een muzikaal verhaaltje kunnen kiezen, of een klein intimistisch drama. In plaats daarvan gooit hij alles op het scherm wat hij in zich heeft en ziet dan wel wat er blijft plakken.
Laten we beginnen bij de stukken die er terug afglijden. De film doet zijn stinkende best om gepassioneerde personages neer te zetten en schakelt acteurs in die al vaker bewezen hebben dat ze hun ziel durven blootgeven. Hier moeten ze het echter doen met dialogen die geregeld geforceerd klinken en emoties weergeven die niet per se steek houden. Met name het personage van Natali Broods lijdt daaronder, wat voor alle duidelijkheid geen commentaar is op de prestatie van de actrice.
Galloping Mind bloeit pas echt open als de karakters hun mond houden en de beelden het werk laten doen. Op dat moment zie je niet alleen dat Vandekeybus een uitstekende fotograaf is, maar ook dat hij instinctief snapt hoe een meeslepende actiescène eruitziet. Heel benieuwd wat hij nog meer uit zijn mouw zal schudden.
