‘Depressie is een chemisch gebrek, geen karakterfout.’ Vroeg in Hungry Hearts zie je de slogan op een bord staan, en dat is geen toeval. Op dat moment let je er alleen nog niet zo goed op.
De film is dan nog een aandoenlijke romantische fabel over twee mensen die elkaar in geestige omstandigheden ontmoeten en voor elkaar vallen. Een liefdeshistorie uit de duizend, met charmante personages.
Regisseur Saverio Costanzo speelt echter een duivels spelletje. Zonder de boel te forceren, duwt hij de film verder en verder in de richting van een donker drama en uiteindelijk zelfs een thriller. En zijn grote verdienste is dat hij die sympathie voor de personages nooit doet wankelen, ook al beginnen ze zich steeds eigenaardiger te gedragen. Je begrijpt waarom zo bepaalde beslissingen nemen, en dat is vaak enorm huiveringwekkend.
Hungry Hearts steunt op twee fantastische acteurs maar uiteindelijk is het toch vooral Costanzo’s regie die het verschil maakt. Zoals hij je in de scheefgetrokken geesteswereld van een van de hoofdfiguren dwingt, is grote klasse. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het nooit had verwacht van de man die De eenzaamheid van de priemgetallen zo weinig opmerkelijk heeft verfilmd.
