De oplichterskomedie beleefde een hoogtepunt met The Sting van George Roy Hill met Robert Redford en Paul Newman. Zodanig dat deze film uit 1973 hét model werd voor een nevengenre waarin ook de toeschouwer bij de neus wordt genomen.
Focus wil zo’n beetje de nieuwe Sting zijn. Maar de film begint vooral zoals Harry in your Pocket, een oplichtersdrama van Bruce Geller met James Coburn dat net voor The Sting gemaakt werd, maar weinig weerklank kreeg. Het probleem met Focus is echter dat hij op dramatisch vlak nooit het gewicht krijgt van Harry in your Pocket, de ‘stings’ te vergezocht zijn om ze te geloven en het scipt zo geschreven werd dat hij voorspelbaar wordt binnen zijn onvoorspelbaarheid. Wanneer je iets hoort over een incident, een familielid dat je nog niet gezien hebt of een bijzonder optreden, weet je dat het vroeg of laat in de film zal opduiken. Rest er nog de vreemde pairing van Will Smith met Margot Robbie. Smith is een voortrekker van interraciale relaties in Amerikaanse films, maar zowel Smith als Robbie acteren te zelfbewust om vonken te geven.
Zijn naar Amerikaanse normen gedurfde casting werkt dus niet helemaal. Spijtig, want nu zullen racisten en angsthazen in Hollywood weer denken dat je nooit een zwarte ster mag koppelen aan een blanke superblondine.
