Zo zie je maar wat je kan doen met een prima script, geweldige personages en perfect gecaste acteurs. Whiplash kostte slechts iets meer dan 3 miljoen dollar, maar het emotionele effect dat Damien Chazelle met zijn film weet te bereiken is geweldig.
Het personage van Miles Teller – een vreselijk acteur in komedies, maar degelijk in drama’s – is geen lieverdje, maar je kan hem begrijpen. Hij wil de beste drummer zijn. De top bereiken is voor iedereen herkenbaar. Maar de jongen die Bird wil zijn, verliest zijn respect voor zijn geliefden en voor zichzelf. Het mooie aan het script is dat hij zich spiegelt aan iemand die zelf menselijkheid uit het oog heeft verloren en perfectie – wat dat ook moge zijn – als het meest waardevolle beschouwt, dirigent Terrence Flechter. Zoals vertolkt door J.K. Simmons evolueert Fletcher tot een van de legendarische monsters van de cinema: de megalomane zoon van nurse Ratchet en drilinstructeur Hartman uit Full Metal Jacket.
En als er iets is waar een cinemapubliek van houdt, zijn het menselijke monsters. Simmons mag zijn Oscar nu al afhalen, want het is een rol die geschiedenis maakt. Maar Simmons had nooit zo sterk geweest zonder het prima script.
