Ik zou het een interessant experiment vinden om na een vertoning van ‘Miss Julie’ het publiek te vragen wat het vindt van het gedrag van de butler John. Gebruikt hij zijn zoete woorden en romantische verklaringen om zijn wil op te dringen aan Miss Julie, lid van de high society? Of meent hij echt wat hij zegt en slaat zijn houding om omdat zijn illusie van haar superioriteit doorgeprikt wordt?
Het is min of meer de hamvraag van het toneelstuk dat de Zweedse dramaturg August Strindberg 125 jaar geleden schreef. Miss Julie zou niets liever willen dan komaf maken met de klassenkloof tussen haar en John, hij weet heel goed dat die wens een droom is die je enkel als naïef rijkeluiskind kan koesteren. En dus ontspint zich een pervers spel van verleiding en vernedering, waar de machtsverhoudingen voortdurend kantelen.
Mijn excuses als het allemaal zwaar op de hand klinkt. Hoewel ‘Miss Julie’ alles behalve een luchtige maaltijd is, heb je als kijker geen enkele moeite om te begrijpen wat er aan de hand is. De strakke regie van Liv Ullmann (een handvol ruimtes in hetzelfde huis, drie acteurs) en vooral de ijzersterke acteurs (Colin Farrell, Jessica Chastain en Samantha Morton zijn elkaar waard) leiden je vaardig door dit sociale mijnenveld.
