Crimson Peak is beslist een van de mooiste films van het jaar. Het is een visueel snoepfestijn voor oudere toeschouwers en liefhebbers van gotische romans.
De spoken lijken zo weggelopen uit schilderijen van Goya, de kleur rood heeft hier een gelijkaardige emotionele impact als in Vertigo en de adembenemende combinatie van kostuums en decors doen denken aan de films van Visconti. Guillermo del Toro was duidelijk de ideale regisseur voor een respectvolle verfilming van een gotische roman. Eigenlijk toont hij hier dat hij old school is. De film bevat geen enkel overbodig, overhaast en betekenisloos shot. De schoonheid van de film is zo overweldigend dat je niet al te zwaar tilt aan de voorspelbaarheid van het verhaal. Na een kwartier weet je hoe de vork aan de steel zit. Want de literaire en andere invloeden zijn overduidelijk: Rebecca, Jane Eyre, Wuthering Heights, The Turn of the Screw en ook Japanse spookverhalen zoals Kwaidan en Ringu. Maar del Toro lijkt zich bewust te zijn van die voorspelbaarheid, want hij focust zich, op inhoudelijk vlak, vooral op de personages en de subtext (Engelse aristocraten als vampiers die het bloed uit de aarde zuigen).
Het eindresultaat is niet zo uniek en vernieuwend als Pan’s Labyrinth, maar je hebt na de eindgeneriek meteen zin om hem nog eens te bekijken.