Mommy is zeker de meest beheerste en gefocuste film van Dolan, waardoor dit tragikomisch drama meteen ook zijn meest aantrekkelijke werk is geworden. Wat niet wil zeggen dat Dolan geen sterke producer meer nodig heeft, want zijn film duurt nog altijd 135 minuten lang.
Maar Steve is zeker zijn meest amusantste personage tot nog toe: deels Jack Nicholson uit One flew over the Cuckoo’s Nest, deels een tienerversie van Heath Ledgers The Joker en deels de vijfjarige versie van Stephen Grahams Al Capone uit Boardwalk Empire. Plaats deze juveniele, racistische ‘lunatic’ tegenover een moeder die geen moeder wil zijn en een bizarre buurvrouw die zich geroepen voelt om over een gek zoals Steve te waken en je hebt een interessant drama vol hysterie, gekke toestanden en onverwachte emotionele uitbarstingen. Als toeschouwer ben je bij momenten verbaasd hoe volwassen Dolan soms uit de hoek komt in het weergeven van al die complexe relaties. Maar Bergman is hij voorals nog niet. Mommy bestaat meer uit uitstekend geacteerde en rauwe situaties dan echt doordachte scènes gedragen door een originele visie.
Waardoor de conclusie van zijn film ontgoochelt. Dolan laat de rebel een morele overwinning behalen, maar de overwinning stelt niets voor en Steve blijft wat hij een hele film geweest is, een onhandelbaar krapuul.