Als alles een beetje meezit, heb ik op dit moment ongeveer het middelpunt van mijn leven bereikt. Veel zekerheden hebben die paar decennia nog niet opgeleverd, behalve dan dat ik het andere geslacht nooit zal snappen.
Wat mij betreft, komen vrouwen niet zomaar van Venus of om het even welke andere planeet. Ze stammen van een totaal andere dimensie, met een eigen realiteit en eigen wetmatigheden. En het idee van wat grappig is, hoort daar absoluut bij.
The Other Woman zet die vaststelling nog maar eens in de verf. Ik kan maar niet uitmaken of deze film echt een dom blondje is of zich enkel zo gedraagt. Steekt hij bewust de draak met de romantische blik van de meeste vrouwenfilms of trapt hij eigenlijk in precies dezelfde val? Of precies dezelfde drol, want er wordt afgekakt in dit verhaal. Zowat alle grappen waarmee The Other Woman komt aandraven, situeren zich in de onderbroek.
Waarschijnlijk wil de film daarmee bewijzen dat hij even grof en lollig kan zijn als zijn mannelijke tegenhanger. Maar in plaats van tenenkrullende pret krijgt hij enkel platte gêne voor elkaar.
