Als u ooit Little Odessa, We Own the Night of Two Lovers gezien hebt, dan weet u dat de Amerikaanse regisseur James Gray zijn vak prima onder de knie heeft.
Een intense sfeer scheppen, een geloofwaardige achtergrond neerzetten, een indringend verhaal schetsen, menselijke personages kneden, acteurs tot goeie vertolkingen leiden, de man kan het allemaal. Hij is bovendien een enorme filmfan, iemand die ervan houdt om zijn eigen draai te geven aan bestaande genres. Daar is niets mis mee maar in The Immigrant slaat hij de bal daardoor behoorlijk mis, al is dat lang niet het voornaamste probleem van de film.
Dit is Grays hommage aan de melodrama’s uit de jaren ’30 en ’40, de verhalen over noodlottige liefdes en dappere zielen die vechten tegen alle mogelijke bierkaaien.
De regisseur doet zijn stinkende best om de herinnering aan die (vaak vergeten) klassiekers eer aan te doen maar hij ziet daarbij één belangrijke voorwaarde over het hoofd: als je geen hoofdactrice hebt in wie de kijker gelooft, stuikt het hele kaartenhuisje in elkaar.
En Marion Cotillards vertolking klinkt zo huichelachtig dat het lachwekkend wordt. Wat dan nog overblijft, is een verzameling dramatische clichés en twee degelijke mannelijke acteurs.
