Het doet deugd dat uitgerekend John Hodge (Trainspotting) een script schreef over het Armstrong-schandaal. Maar je vraagt je aanvankelijk wel af wat hij ons nog kon vertellen dat we nog niet wisten. De aanpak van Hodge en regisseur Frears is heel gefocust.
Je krijgt alle elementen die in de media stonden, maar ze voegen er hun eigen satirische commentaar bij, zonder dat het een komedie wordt. Zo vertelt Armstrong (Ben Foster) op een bepaald moment dat hij in het ziekenhuis weigerde om, ondanks de pijn, een rolstoel te gebruiken om terug naar zijn kamer te keren. Vervolgens komen we te weten dat hij nooit uit zijn rolstoel is geweest. Die en andere leugentjes karakteriseren de film-Armstrong op een heel interessante manier. Nu, Hodge en Frears zijn absoluut niet mals voor de gevallen superheld. En Foster beklemtoont het negatieve in Armstrong door zijn Raging Bull-achtige vertolking. Maar ondanks de focus op de corruptie van Armstrong en co is The Program vooral een sarcastische mediasatire.
In de zin dat Armstrong en zijn bende (hun aanpak doet denken aan die van gangsters) de boel konden belazerden omdat de media (op een enkele journalist na) het vertikte om kritisch te kijken.
First rushes
